PythagorasAlbum

Het DNA bevat de informatie die als het ware de mens vormt. Het is daarom ook een goede titel voor een kunstvoorstelling waarin Ilja’s Walravens schilderwerk van het afgelopen decennium wordt samengevat. Dezelfde metafoor past eveneens goed bij een live-album als dit, zeker als de muziek zo veel persoonlijkheid bevat.

Pythagoras is een band waarbij het toetsenspel belangrijk is. Door de lange nummers krijgen de synthesizertonen meer dan genoeg tijd om te ademen, waardoor de heren luchtiger en meer ongedwongen klinken dan voorheen. Het is haast muziek uit de losse pols! Het bandgeluid bevindt zich ergens tussen symfonische rock en progressieve elektronica. De melodieën en sfeer hebben iets weg van Klaus Schulze of Ozric Tentacles, hoewel het symfonische synthesizerspel eveneens doet denken aan Happy The Man of Genesis.

Het hart van dit album wordt gevormd door het uur lange A Cat’s Tale. Op het moment dat een compositie wordt vernoemd naar een kat weet je dat je elegante muzikale verhandelingen kan verwachten. Evenals het geliefde huisdier is dit nummer in elk geval ietwat onvoorspelbaar.

Repetitieve drumritmes vormen een hypnotische, rode draad die desondanks het arrangement bij elkaar houdt. Deze interactie tussen strakke ritmes en weelderige toetsenpartijen levert regelmatig spannende momenten op. Zo heeft Anecdote een lekker jazzy ritme. Dit wordt gecombineerd met een statige Mellotronpartij die als een maalstroom de luisteraar steeds verder opslokt. Langzaamaan wordt de sfeer onstuimiger. Het ritme op Conundrum is vervolgens aanstekelijk en dansbaar. Aanvankelijk hoor je veel synthesizerlijntjes die een zinkend gevoel creëren, maar halverwege wordt het drumwerk hoekiger en de toetsen beklemmender. Richting het eind lijken de tonen zelfs ietwat te verouderen. Onverwijld raast het drumritme voort als voortstuwende levenslijn binnen de alomvattende chaos.

Naast deze progrocktijger bevat het album nog twee korte nummers. Sapristi! is het puntigste nummer van de plaat. Het bevat lekkere, spookachtige ruiselektronica, ondersteund door hectische tikpercussie. Onstuimig en chaotisch, maar daardoor tevens indrukwekkend. Op de staart van deze plaat treffen nog afsluiter A Cat’s Tail aan. Deze compositie begint met dreinende zaagtandjes die langzaam wegebben richting een Mellotrongolf, heerlijk hoekig en een beetje cartoonesk. De spanning wordt goed vastgehouden. De Genesis-gelijkende klanken aan het einde sluiten het album op prettige wijze af al had ik toch wel een wat heftigere conclusie gelust. Het album ebt zo geruisloos weg.

Door de overgangen tussen de nummers bevat deze plaat in essentie één lange live-jam. Dit kan voor sommigen het gevoel opwekken dat de arrangementen structuur en opbouw missen. Deze muziek werkt dan ook het best als je je mee laat voeren op steeds evoluerende klankgolven. Er is in dat geval een veelvoud aan sterk, afwisselend en verrassend synthesizergebruik te vinden. Dit is ook niet gek aangezien de band startte met een zolderkamerplaat vol met synthesizerverering; klaarblijkelijk zijn ze het zo’n krappe veertig jaar na dato nog niet verleerd.

“Live at Pulchri” is een intrigerende plaat met hypnotische tonen die opbouwen naar symfonische wervelwinden. De luisteraar mag ietwat ondeugende en onvoorspelbare muziek verwachten. Had ik deze plaat in 2019 beluisterd dan was het een kandidaat geweest voor mijn eindejaarslijstje, maar aangezien we al een jaartje verder zijn, kan ik deze schijf in elk geval van harte aanraden!