Alder, RayAlbum

Ray Alder is vooral bekend als frontman en zanger van Fates Warning. Daarnaast had hij tot en met 2016 de microfoon bij Redemption stevig in handen. Dat de in 1967 geboren Texaan en raszanger meer in zijn mars had, bewees hij met zijn bijdrage aan de melodische  rockband A-Z. De smaak kreeg hij pas echt te pakken met zijn eerste soloalbum “What The Water Wants”.

Net als zijn eerste soloalbum is dit een persoonlijke plaat. Muzikaal is er wel een duidelijk verschil. De nummers zijn niet alleen langer, maar ook een stuk harder. Daardoor schurkt het meer aan tegen Fates Warning en Redemption. Ray Alder is een van die zangers met een herkenbaar en karakteristiek stemgeluid. Dat de man en zijn stembanden niet versleten zijn hoor je op This Hollow Shell. Hoe goed kun je een album beginnen? In de atmosferische intro en eerste minuten komt zijn stem uitstekend tot zijn recht. De ritmiek is open en transparant. Na twee minuten explodeert de rust met een magnifieke vocale uithaal, die we gaandeweg dit nummer vaker tegenkomen. Goed getimed passeert een relaxte tegen jazz aanleunende gitaarsolo, die de brug vormt naar een nieuwe vocale eruptie. Prachtig.

Donkere metalriffs en beukende drums zetten in My Oblivion een andere sfeer neer. Dit is het materiaal waar de meesten Ray Alder van kennen. Vlammende solo’s van beide gitaristen zijn de spreekwoordelijke kers op de taart. In Hands Of Time wordt deze lijn doorgetrokken. Het nummer is langer met verder uitgesponnen stukken. Zo is er een opwindend middenstuk met een hoofdrol voor drummer Craig Anderson. Door een aanstekelijk refrein is het toegankelijk. Waiting For Some Sun is geen ode aan het Nederlandse voorjaar van 2023. Het lijkt aanvankelijk een rustpunt, maar al rap vliegen de staccato- en snelle gitaarpartijen je om de oren. Het geheel is donker en massief. Alder geniet vocale ondersteuning en ook zijn toetsen van een onbekende bespeler hoorbaar.

Een ander rustpunt is Keep Wandering met semi-akoestische gitaar en rustige zang als ware het een gebed. Zo kabbelt het een minuut of vijf verder, slechts onderbroken door een gitaarsolo en een onverwacht heavy slot. De progmetal-draad wordt opgepakt met Those Words I Bled. De sfeer is wederom donker met zware en schurende gitaarpartijen en -solo’s. Ray Alder zegt daar zelf het volgende over: “Ik ben een vrolijke jongen, maar wanneer ik componeer, ontstaan vaak donkere nummers. Ze weerspiegelen dus niet mijn echte leven”. Ook Passengers zit duidelijk in de Fates Warning-hoek. Er zijn diverse overeenkomsten met het openingsnummer van dit schijfje.

Met bijna acht minuten is het afsluitende Changes niet alleen het langste nummer, maar tevens het eldorado voor de progmetalfan. Feitelijk is het een samenvatting van de voorgaande drie kwartier. Alder haalt alles uit zijn vocale kast en laat blijken dat hij nog niet versleten is. Dat hij wars is van egotripperij bewijst hij door beide gitaristen ruim baan te verschaffen om hun kunsten te vertonen. Op de gelimiteerde uitgave staat nog een akoestische versie van This Hollow Shell.

“The Water Wants” was een mengeling van progrock en progmetal. Op “II” laat Ray Alder zijn hardere kant horen. Dit album zal daarom met name in de smaak vallen bij liefhebbers van het hardere werk in het algemeen en Fates Warning en Redemption in het bijzonder.