Ray Wilson toerde in maart 2017 door Nederland met de Genesis Classic – tour. Nu vind ik “Calling All Stations” een prima album, maar het is wel het enige Genesis album waarop Ray Wilson de vocalen voor zijn rekening neemt. Ik heb persoonlijk dan ook wel wat moeite met deze tour-aanduiding als ik daarbij terugdenk aan het concert, op 11 maart 1998 in Ahoy, Rotterdam, waar ik met gekromde tenen zat bij Wilson’s pogingen zangpartijen van Phil Collins en Peter Gabriel over te nemen
Ray Wilson is naar mijn mening gewoon een prima zanger met geweldig eigen werk, die dat teruggrijpen op Genesis eigenlijk helemaal niet nodig heeft. Ray Wilson antwoordde desgevraagd, dat deze tour-opzet is gekozen, omdat het publiek voor zijn eigen werk in Nederland nog moet groeien. Hij voegde daaraan toe, dat de setlist sowieso ook wel het nodige eigen werk bevat. Ik liet mij dan ook overhalen aan te sluiten bij ons vaste ploegje concertbezoekers en bezocht het concert op 11 maart in De Basiliek in Veenendaal.
Al bij het binnengaan van de zaal blijkt dat de aanpak van Ray Wilson een breed publiek aanspreekt en gedurende het concert werd dat meermaals bevestigd door de reacties uit de zaal. Hoewel ikzelf niet zo enthousiast wordt van een uitvoering van bijvoorbeeld Another Cup Of Coffee van Mike And The Mechanics (de hobbyband van Genesis’ Mike Rutherford), die er een beetje aan de haren wordt bijgesleept, lijkt dat verder niemand te deren, al blijft een vergelijking met Paul Carrack een hachelijke.
Nu is onlangs “Time & Distance” verschenen; een live album met een setlist die op het eerste gezicht doet denken aan voornoemd concert in De Basiliek en aanleiding is om er een recensie aan te wijden. Het live concert op de cd is opgenomen in Hamburg plus een paar locaties in Nederland en een nadere bestudering van de setlist brengt toch wel significante verschillen aan het licht. De Genesis setlist is goed vergelijkbaar, maar het eigen werk van Ray Wilson krijgt veel meer aandacht en dat kan als een waardevolle balansverbetering worden ervaren. Verder zijn de Genesis songs en Wilson’s eigen werk gescheiden en verdeeld over twee aparte schijfjes en ook dat is voor de liefhebbers van met name Wilson’s eigen werk erg handig. Ook op de cd laat Wilson live een perfect geluid horen en heeft hij zich omringd met een geweldige band.
Voor non-Genesis puristen bevat de Genesis cd een goed uitgevoerde dwarsdoorsnede van het oeuvre uit de Phil Collins periode tot en met de laatste Genesis cd “Calling All Stations” met Ray Wilson als diens opvolger. Uit de vroegere Peter Gabriel periode haalde alleen de Carpet Crawlers (“Lamb lies down on Broadway” 1974) de setlist selectie voor deze schijf. Verder worden de solo carrières van zowel Peter Gabriel, Mike Rutherford en Phil Collins ook nog aangestipt, wat voor velen in totaliteit een aantrekkelijke cd op kan leveren.
Op de 2e cd met Ray Wilson’s eigen werk brengen sommige songs op deze live plaat iets extra’s: een ten opzichte van de studio versie twee keer zo lange uitvoering van Propaganda Man (van het gelijknamige album uit 2009) met een toevoeging van briljant gitaarwerk door Ali Ferguson. Ook de opgeroepen live-sfeer bij Alone (“Next best Thing” 2004) voegt iets extra’s toe, evenals Wilsons praatjes tussendoor met toelichtingen op uitgevoerde songs.
“Time & Distance” is met name een aanrader voor liefhebbers, die nog weinig tot geen eigen werk van Wilson in de kast hebben staan. De selectie mag er zijn en bevat zeker een aantal van de mooiste songs die het oeuvre van Wilson rijk is. Voorbeelden zijn het schitterende Take It Slow (“Chasing Rainbows” 2013) en de titeltrack van zijn laatste album “Makes Me Think Of Home”.
Clemens Leunisse