RedemptionAlbum

Agressief, duister en fel. Zo klinkt het nieuwe album van Redemption. Dat is niet gek, als je weet dat de schrijver Nick van Dyk de afgelopen drie jaar vocht tegen bloedkanker. Gelukkig met succes! Van Dyk won de strijd en sluit met “This Mortal Coil” een moeilijke periode af.

Anders dan je misschien zou verwachten is “This Mortal Coil” geen autobiografische cd of conceptalbum. Wel is de dood een belangrijk thema in elk nummer. Luister maar eens naar de tekst van No Tickets To The Funeral of naar de snelle, opgewekte gitaarsolo in Stronger Than Death. Zanger Ray Alder (Fates Warning) haalt vervolgens fel uit naar magere Hein: ‘You tried to kill me, but I killed you!’ Die strijdlust maakt “This Mortal Coil” zo’n aangrijpend album. De nummers klinken niet alleen zwaar en somber, maar ook krachtig en vol levenslust. Alsof Van Dyk zijn ziekte te lijf gaat met gitaar en keyboard.

Noonday Devil is het heftigste nummer van het album met korte, vurige gitaarriffs, dramatische toetspartijen en een venijnige keyboardsolo, die wel wat weg heeft van een cirkelzaag. “This Mortal Coil” komt wat zwaarder over dan de vorige cd’s, maar verder zijn er weinig verschillen. Redemption maakt nog steeds traditionele, intelligente progmetal, met veel tempowisselingen en soleerwerk. De band combineert het gepiel en gefröbel van Dream Theater, Symphony X en Suspyre met het metalgeluid van Nevermore en melodieuze zanglijnen. Het lijkt een beetje of de band zijn succesformule op dit album herhaalt. Bijna elke riff, solo en melodie komt namelijk bekend voor.

Dat neemt niet weg dat elk lied strak en gelikt klinkt. Ingewikkelde riedeltjes gaan over in pakkende, toegankelijke refreinen, die voor rust en herkenning zorgen in de muzikale brij. Hoewel de solo’s snel en complex zijn, ligt het tempo in elk refrein laag. Dat past ook beter bij Alders stem. Soms mist hij namelijk de power om boven het muzikale geweld uit te komen. Het lijkt af en toe wel alsof hij de uithalen uit zijn tenen perst! Maar geef Alder gevoelig pianospel of wat rustig getokkel en hij schittert. Zijn stem komt dan ook het beste uit in de rustige nummers Let It Rain, Focus en Perfect.

Op de afsluiter Departure Of The Pale Horse vat Redemption het album krachtig samen. In dit epische nummer herhaalt de band melodieën en teksten uit de vorige nummers. Geen slecht idee, aangezien het album meer dan 70 minuten klokt. Nog één keer trakteert Redemption zijn luisteraars op pittige gitaarsolo’s, krachtige riffs, drumexplosies, experimenteel keyboardwerk en melodieuze refreinen. En op agressie, pijn, angst, verdriet, hoop, kracht en vreugde, net als het leven zelf.

Shireen Bekker