Miller, RickAlbum

Er zijn van die progressieve artiesten die al sinds mensenheugenis muziek maken en om de een of andere reden nooit de ondersteuning krijgen die ze verdienen. Rick Miller is zo’n artiest. Tot zover de tekst van uitgever Progressive Promotion in de bijsluiter van het veertiende progalbum van, inderdaad, Rick Miller. Als een nieuwe cd met zoveel huiliehuilie wordt geïntroduceerd bij de liefhebbers, dan moet er wel iets aan de hand zijn. Ik ga op onderzoek uit.

Na een minuut is het al duidelijk waar deze Rick de mosterd haalt. Zowel toetsen als gitaar zijn direct terug te leiden naar Pink Floyd, al hoor ik ook een vleugje Eloy. In een traag tempo begint hij het titelnummer uit te rollen. In tien minuten maken we uitgebreid kennis met de David Gilmour in Rick Miller. We hebben meteen de prijspakker van het album te pakken. Er zit een redelijk tempo in het nummer, het gitaarspel is zalig, de tussenstukjes met cello en orgel deugen en  de toetsenklanken zijn heerlijk. Een prachtige start, wil ik maar zeggen.

Wel valt direct Miller’s stem op. Zijn muziek is, om met collega Rik van den Heuvel in zijn recensie over “Old Souls” te spreken: kalme melodische progrock in de geest van de groten der jaren 70. Zijn stem is bij zijn muziek vergeleken dan nog eens van de kalme soort in het kwadraat. Een beetje (Magna Carta + Crosby Stills Nash & Young)². Superzacht, op het fluisteren af, bijna altijd in een heel rustig tempo, zonder verheffingen, werkt hij zijn zangpartijen af. Op de vijf nummers waarop hij zingt is dat bij elkaar een flinke dosis zang. Hij lijkt nadrukkelijk van zins te zijn je in slaap te sussen. Mij gaat het een beetje vervelen.

Bij een volgende fraaie gitaarsolo ben je dan wel weer bij de les. De nummers verlopen volgens een inmiddels maar al te bekend stramien. Een thema krijgt een op zich mooie uitwerking. Het begeleidende stel muzikanten, waar hij al een tijd mee samenwerkt, laat nadrukkelijk van zich horen. Mooie miniatuurtjes met de dwarsfluit in de hoofdrol komen langs. Ook viool en cello krijgen een podium. Hier een daar wat extra percussie, naast het basic drumwerk, wat geluidseffecten om de sfeer te verhogen en een enkele keer een gesproken tekst. Dat is Miller ten voeten uit. Het is goed te horen dat Miller ook actief is geweest met het maken van new age-muziek. Het hele rustige en zweverige van die ontspannende klanken hoor je duidelijk terug in de prog-light van Miller. Sommige passage zijn ronduit zoetig te noemen. Een enkele keer tilt hij de muziek op tot filmische proporties. Alleen zijn elektrische gitaar laat hij zo nu en dan rocken. 

De thematiek op deze cd heeft iets duisters, ook dat is niet nieuw voor Miller.  De maan staat prominent aan de hemel op “Altered States”. Vier nummers gaan over de nieuwe-, halve-, volle- of de wolvenmaan. In het nummer Wolf Moon ontbreken het geijkte wolvengehuil niet, iets onheilspellends is deze nummers ook wel eigen. Hij zingt over de wens in een andere staten van zijn te zijn, over leven in geleende tijd en een droom in een droom. 

Met “Altered States” heeft Rick Miller weer een typisch Rick Miller-album aan zijn eigen collectie toegevoegd. Collega Rik sprak de hoop uit dat hij eens een keer goed uit de bocht zou vliegen. Vergeet het! Het procedé is beproefd en Miller wijkt hier geen millimeter van af. Hij levert weer negen nieuwe songs af, die ik rustig fraai durf te noemen, maar ook weer niet spraakmakend. Binnen de lijntjes kleuren kun je aan Miller wel overlaten.

Geniet van de ontspannen manier waarop Rick Miller zijn muziek maakt en zingt en de aangename oprispingen die uit zijn gitaar komen.  Maar ervaar ook hoezeer Miller’s klanken braaf en voorspelbaar zijn. De plaat, die best mooi is, blijft te vaak steken. En verbaas je dan ook niet waarom deze man toch net niet de waardering krijgt die hij volgens sommigen verdient.