Rick MillerAlbum

Ondanks dat er in ons Progwereld team zich een aantal “die hard” Pink Floyd liefhebbers bevindt, is er nog niemand op het idee gekomen om een recensie van Rick Miller in de bibliotheek van Progwereld te zetten. En dat is op zich wel vreemd te noemen, want de man heeft toch een behoorlijke discografie ontwikkeld in de loop der jaren. En aangezien Miller nogal flirt met de muziek van prog dinosaurus Pink Floyd, is het vreemd dat tot aan deze recensie nog niemand zijn lof heeft betuigd, of anders: zijn gal over deze man heeft gespuwd. Hoe dan ook, ik was verbaasd om het feit dat deze promo uit 2008 uitgerekend in 2010 in mijn brievenbus is beland. Want ik sta nu niet echt bekend als de meest toegewijde fan van Waters, Gilmour en consorten. Respect kan ik met een open opstelling tonen, zeker voor wat de band betekend heeft voor de hedendaagse muziekstroming, maar daar blijft het dan ook bij. Ach, wellicht is het een testcase. Voor zowel ondertekenende, als wel de artiest.

Ik val gelijk maar met de deur in huis, het eerste nummer van het album, Lords of the Abyss is erg “Floydiaans” gemusiceerd. Dat komt voornamelijk door het versterken van de zang van Rick Miller, die door de mix overeenkomsten kent met die van Roger Waters. Het is een bijzonder symfonisch en atmosferisch nummer gevuld met soundscapes, mellotrongeluiden en attractieve gitaarsolo’s. Ook een dwarsfluit is in het nummer te horen, wat een bijzondere teint geeft aan het geheel. Het Pink Floyd gevoel wordt in meerdere songs gesimuleerd, bijvoorbeeld in het vervolgnummer Eternal Moonlight en For the Love of You. Goede en aantrekkelijke songs. De link die ik met laatstgenoemd nummer ook kan leggen (een beetje voorspelbaar) is The Alan Parsons project. Miller heeft vaker het atmosferische karakter van Alan Parsons muziek overgenomen, daarnaast kan in de vergelijking met Roger Waters qua zang ook die van Eric Woolfson genoemd worden en zelfs die van Arjen Lucassen.

Naarmate de frequentie van draaien wekt deze schijf vooral mijn sympathie op. Miller is namelijk uitstekend in staat een professioneel album af te leveren met mooie arrangementen en foutloos gespeelde instrumenten. Miller is grotendeels verantwoordelijk voor de meeste instrumenten, al krijgt hij hulp van min of meer gastmuzikanten Barry Haggarty (bas) en drummer “Will”.

Hoewel de muziek een groot atmosferisch en stemmig karakter heeft, steekt er hier en daar ook wat statisch geluid op. Dat uit zich vooral in het nummer Footprints In The Snow, waar gevoelsmatig iets niet klopt. Wellicht een kwestie van persoonlijke voorkeur, maar zoals Miller in veel nummers een positief gevoel overbrengt, blijft dat in dit nummer volledig achterwege. Ook het feit dat bijna alle nummers in het zelfde tempo worden afgewerkt is een minpunt te noemen.

Hoe dan ook, dit album is voor de liefhebbers van Pink Floyd haast verplichte kost. Als ik de naam Rick Miller in type op het internet, verschijnen er weinig resultaten. En dat is op zijn minst vreemd te noemen, want dit album herbergt genoeg kwaliteit om mee te spelen in menig eindlijstje. Het zou mij bijna bekeren tot de Floydiaanse religie….

Ruard Veltmaat