Miller, RickAlbum

Rick Miller is een Canadese multi-instrumentalist die al menig album op zijn naam heeft staan. Zijn eerste album stamt reeds uit 1984, maar de laatste tien jaar is hij pas echt productief geworden met acht albums sinds 2003. Rick Miller is er trots op dat hij zachte, donkere en melancholische muziek maakt, waarbij de progressieve muziek uit de zeventiger jaren, zoals Genesis, The Moody Blues en vooral Pink Floyd, voortleeft. Vernieuwend kun je de man zeker niet noemen en zijn laatste album toont een erg grote gelijkenis met het album “On An Island” van David Gilmour.

Het album start met zacht opkomende gitaar die direct verraadt waar Miller zijn inspiratie vandaan haalt. De typische Gilmourachtige gitaarsound doet, naast het genoemde album “On An Island”, ook denken aan het begin van “The Division Bell”. Het openingsnummer Return to Uqbar borduurt verder op The Fall Of Uqbar van zijn vorige album “In The Shadows”. Uqbar is een fictieve plaats uit het korte verhaal van Jorge Luis Borges uit 1940 en dit duistere denkbeeldige thema geeft ook de sfeer van dit album weer.

Naast bijna alle instrumenten neemt Miller ook de zang voor zijn rekening. Miller heeft een eentonige zachte melancholische stem die de luisteraar tot rust brengt. Onder andere het nummer Quiet Desperation is een erg goed medicijn bij een slechte nachtrust. De oosterse sferen, die Miller in meer van zijn nummers verwerkt, zijn hier weer sterk aanwezig. De gitaar verstoort soms bijna de nachtrust, maar zet niet door. Ik weet niet of je er donkere dromen van gaat krijgen, maar rustgevend is deze muziek zeker.

Op het nummer The One (Reincarnate) is Kristina Vowels, die onder andere op Dreamtigers een grotere bijdrage had, weer aanwezig. Haar stem past wonderbaarlijk goed bij de muziek van Miller en geeft bijna een Great Gig In The Sky effect. Deze dame zou het ook geweldig goed doen in een gothic/metal-achtige band. Het nummer, oorspronkelijk uitgebracht als titelnummer van het album “The One” uit 2003, is opnieuw opgenomen en gemixed. Door het weglaten van de ruwe randjes past het nummer beter in de stijl van dit album, maar is er niet beter op geworden.

Het album is zeker niet slecht en de muzikant Rick Miller verdient echt meer aandacht en bekendheid in onze progressieve muziekwereld. Naar aanleiding van dit album heb ik op bandcamp zijn complete discografie nageplozen en daar zit zeker erg goed materiaal tussen. Maar omdat Miller blijft vasthangen in het adoreren en nabootsen van zijn grote idool David Gilmour komt hij, zeker met dit album, niet boven de oppervlakte drijven. Hij blijft ondergeschikt aan deze grootmeester en zal hem ook nooit voorbij streven. Natuurlijk is Miller veel productiever dan Gilmour, maar voorlopig zet ik toch nog maar een keer het originele album op.

Mario van Os

Bestel deze cd rechtstreeks bij Discorder.