Miller, RickAlbum

Rick Miller is een gelouterde muzikant die tot nu toe niet veel bekendheid geniet in de wereld van progressieve rock. Miller is geïnspireerd door acts als Pink Floyd, Genesis, Moody Blues en Alan Parsons en dat is in de twee albums die ik van hem gehoord heb duidelijk te horen. Vooral Alan Parsons’ invloed is waarneembaar in het album “Angel Of My Soul”. De uitgebrachte albums zijn nu niet echt bestsellers te noemen, je moet ook je best doen om informatie te vinden over de man zelf, zijn cd’s en de daarbij behorende achtergrondinformatie. Dan hebben we het al helemaal niet over recensies, die zijn eveneens moeilijk te vinden. Toch heeft Miller al een respectabele discografie opgebouwd, met maar liefst zeven of acht albums.

Dit keer brengt Miller een album met vooral spacey toetsen geluid. Het album is een heruitgave van de cd uit 2004, dit keer op de markt gebracht door het Russische MALS Records. Het is doorspekt met klassieke synthesizers, aangevuld met superstrakke drums en gedegen gitaarspel van maar liefst drie gitaristen, waaronder Miller zelf. Hoewel het album voornamelijk instrumentele nummers bevat, zijn er een paar songs waarop zangeres Kristina Vowles haar engelachtige stembanden laat horen. Meer kan ik er niet van maken, want helemaal tot uiting komt haar gezang niet op dit album. Denk jezelf een typisch kerstliedje gezongen door jonge kinderen in en dat geluid evenaart aardig dat van Vowles.

De dame is overigens niet de enige die zingt, want ook Miller zelf zingt op twee nummers. Met zijn ietwat nasale stem en ontspannende muziek creëert Miller wat mij betreft het ultieme “lazy sunday afternoon” gevoel. Typisch voorbeeld daarvan is het met saxofoon doorspekte Sometimes. Ook hier weer veel toetsengebruik en een heerlijk loom tempo. Omdat dit ook het laatste nummer is, kan je daarna heerlijk op de bank indutten. Dat is ook gelijk de makke van dit album, het is allemaal niet heel spannend. Hoe je het ook bekijkt, Miller onderwerpt zich aan toegankelijke composities maar de songs hebben niet veel pit.

Ondanks dat kan dit album mij meer behagen dan het album “Angel Of My Soul”, wat ik van Miller eerder te horen kreeg. Het straalt een heerlijk zondagmorgengevoel uit. Het is prima gemusiceerd, het is met gevoel gebracht en het fijne symfonisch sausje over het geheel maakt het helemaal af. Als je niet teveel verwacht, kan dit zo maar aan de goede kant van het kwartje vallen.

Ruard Veltmaat