Miller, RickAlbum

Rick Miller, die heeft toch nog niet zo gek lang geleden een alleraardigst album op aarde gezet? Ik hoor het mezelf nog vragen toen ik zijn naam in een lijstje van te recenseren albums zag staan.

En ik had gelijk, eerder dit jaar nog kwam het door ons goed ontvangen “Belief In The Machine” uit. Maar een jaar als 2020 is er dan ook één waarin alles kan gebeuren, juist omdat niks meer kan. En zo komt onze Canadese multi-instrumentalist met een tweede album in één jaar tijd op de proppen. De vraag rijst: heeft Miller zijn extra vrijgekomen vrije tijd nuttig weten te besteden, of had “Unstuck In Time” nog een jaartje mogen rijpen?

Laat ik de spanningsopbouw die ik hierboven in gang heb gezet gelijk maar met de grond gelijk maken: Ook “Unstuck In Time” is weer een oerdegelijk album zoals we van Miller gewend zijn. Negen prachtige duistere tracks die niet al te vrolijke en zelfs benauwende thema’s aansnijden die met name reflecteren op de huidige COVID-19 pandemie. Dit doet hij door terug te grijpen op bronnen uit een Londense kerk ten tijde van de pest in de 17^e eeuw in de macabere opener The Plague, maar ook door het meer universeel gethematiseerde en poppy State Of Emergency over angst en het wantrouwen van wispelturige politici en regeringen bij kwesties als de COVID-19 pandemie, maar ook de spelende klimaatproblemen en de staat van de economie. Om over het meer dreigende instrumentaaltje met de in-your-face titel Covid Concerto nog maar te zwijgen.

Het is al vaak gezegd op Progwereld, maar zowel thematisch en tekstueel als qua muziek en opbouw schuren de albums van Rick Miller erg dicht tegen grootheden uit de progressieve en symfonische wereld aan. De vergelijking met Pink Floyd kan niet vaak genoeg benadrukt worden, met name uit de tijd dat Roger Waters met zijn boosheid, weltschmerz en wanhoop de band tiranniseerde. Al klinkt Miller dan iets minder boos en wanhopig, maar niet minder emotioneel. Daarnaast heeft zijn gitaarspel enorm veel weg van David Gilmour, gepassioneerd, zweverig en broodnodig om de zware kost nog enigszins luchtig te houden.

Ook meen ik zo hier en dan wat flarden Moody Blues te horen en de Pink Floyd achtige composities worden afgewisseld met meer naar Alan Parsons Project neigende progressieve popnummers en instrumentaaltjes. Kijkend naar de opbouw lijkt het album dan ook niet alleen op Pink Floyd’s “Dark Side Of The Moon”, maar ook op het gemiddelde Alan Parsons Project album: een overkoepelend concept, verspreid over een aantal vakkundig in elkaar gezette nummers die individueel te beluisteren zijn, maar pas echt impact maken als een geheel. Om nog even een laatste vergelijking in de mix te gooien graai ik ook even naar wat werk van Arjen Lucassen, met name Ayreon’s “Universal Migrator Part 1: The Dream Sequencer” en de meer rustige passages op Guilt Machine’s “On This Perfect Day”.

Het zijn niet de minste namen om mee vergeleken te worden, maar ik vermoed dat Miller dat ondertussen ook dondersgoed doorheeft. Het is een succesformule en de man weet zijn invloeden gepassioneerd te kneden tot vakkundig in elkaar gezette albums, zo ook op “Unstuck In Time”. Mocht ik dan toch iets te zeuren hebben is het dat het album wel erg herkenbaar is als Rick Miller en daarmee niet heel uitdagend of verrassend. Niet dat dat nodig is. Pink Floyd is nu eenmaal mijn bandje en als Rick Miller mijn dorst naar nieuwe Floyd kan lessen dan nodig ik hem graag uit hier mee door te gaan. Toch ben ik benieuwd wat de beste man nog meer in zijn mars heeft binnen het progressieve genre waarbinnen hij al ruim wat jaren vertoeft.