Wakeman, RickAlbum

Rick Wakeman heeft de laatste jaren diverse toespelingen gemaakt op het naderende einde van zijn loopbaan als uitvoerend artiest op het podium. Zo verscheen onlangs de aankondiging dat in april 2024 zijn laatste one-man tour onder de titel “An evening of Yes music and other favourites” zou plaatsvinden. Tijdens deze tour zal een ‘nieuw’ werk, getiteld “Yessonata” het levenslicht zien. Het nieuwe werk van dertig minuten bevat inderdaad wat de titel al suggereert, een aantal Yes-thema’s en melodieën in een sonatevorm gegoten.
Op zijn eigen website staat inmiddels een correctie op deze aankondiging, waarin hij stelt dat er ook ná 2024 nog onemanconcerten en concerten met The English Rock Ensemble zullen plaatsvinden. Eens te meer het bewijs dat al te stellige beweringen van deze kleurrijke musicus immer met een korreltje zout dienen te worden genomen.

Ten tijde van dit schrijven toert Rick met zijn English Rock Ensemble door Engeland met een Classic Yes-set en “Journey To The Centre Of The Earth”. Deze korte tour is een vervolg op de twee ‘Palladium-concerten’ van 2023. Tijdens deze twee concerten werden tijdens de eerste avond “The Six Wives Of Henry VIII” en “The Myths And Legends Of King Arthur And The Knights Of The Round Table” integraal uitgevoerd. Tijdens de tweede avond klonk een aantal Yes Classics en “Journey To The Centre Of The Earth”. The English Rock Ensemble was voor beide gelegenheden uitgebreid met het bekende English Chamber Choir onder leiding van Guy Protheroe.
Nu is het integraal uitvoeren van albums niet bepaald Wakeman’s favoriete hobby. Zijn manager, ene Brian Lane, wist hem uiteindelijk over de streep te trekken met het idee dat het goed was om zijn eerste drie conceptalbums nog eens in zijn geheel voor het voetlicht te brengen, gecombineerd met een aantal Yes-klassiekers.
Nadat ook Pomeroy en Colquhoun (beiden lid van The English Rock Ensemble) enthousiast waren over dit idee, ging Wakeman overstag en werd met de immense voorbereidingen gestart.

Omdat het orkest ontbrak moesten de orkestrale albums “Journey” en “Arthur” worden herschreven voor The English Rock Ensemble. Daarin speelde zoon Adam een grote rol. In het geval van Journey werd gekozen voor de uitgebreide versie uit 2012.
Speciaal voor deze concerten schreef Rick een “Yes Suite” met daarin drie Yes-nummers.
Daarnaast besloot hij om alle leadvocalen door Hayley Sanderson te laten doen. Voor de Yes-nummers een redelijk logische keuze, voor zijn solo-albums een, op zijn minst, arbitraire keuze.
Na talrijke repetities volgden de concerten op 22 en 23 februari van 2023 in The Palladium in London.
Zonder medeweten van Wakeman en kompanen werden beide concerten opgenomen en deze opnames worden nu uitgegeven door Cherry Red Records.

Ondanks een strikte film ban circuleert er op YouTube een bijna een uur durende verzameling van snippets waarin we kunnen constateren dat de tand des tijds enige vat op Wakeman heeft gekregen. Hij speelt met zogenaamde fietshandschoenen, waarschijnlijk om de klachten van artritis te beteugelen, en soms speelt hij met een bril op.
De maker van deze verzameling vermeldt daarbij dat The English Chamber Choir helaas door een muur van geluid werd weggedrukt. Dat euvel is bij het mixen van deze registratie in elk geval vakkundig verholpen.

Want we krijgen hier een vrijwel foutloze registratie van twee concertavonden voorgeschoteld met een band in topvorm. Voor veel symfo- en Wakeman-fans was het waarschijnlijk een lang gekoesterde natte droom om deze drie albums in zijn geheel live te kunnen aanschouwen.
Vooral de integrale uitvoering van “The Six Wives”, voor het eerst in zijn geheel, maakte veel indruk op ondergetekende. Met de moderne opnametechnieken, het moderne instrumentarium (lees: toetseninstrumenten) komt dit album zoveel meer tot leven dan op de, stoffig klinkende, originele lp. Er staat dan ook wel een aantal klasbakken op het podium met naast Wakeman senior: Wakeman junior, Dave Colquhoun, Lee Pomeroy en nieuwkomer, drummer Adam Falkner, die zich uitstekend van zijn taak kwijt.
En laten we vaststellen dat Rick Wakeman nog immer even flitsend en accuraat speelt als in zijn jonge jaren. Ook het gitaarwerk van Colquhoun is een welkome aanvulling op het toetsengeweld.
Als ik één titel van dit album mag noemen dan springt Catherine Parr er toch wel bovenuit. Wat een power.

Bij “Arthur” gaat de term ‘integraal’ niet helemaal op omdat Wakeman publiekslieveling Merlin The Magician tot het laatst als toegift heeft bewaard.
De vraag is natuurlijk of dit orkestrale album zonder orkest overeind blijft. Nu, die vraag kunnen we bevestigend beantwoorden. Met deze uitgebreide bandbezetting met dubbele toetsen/gitaar weet men, samen met het koor, de klassieke sound van dit magistrale album vrij goed te benaderen. Je mist soms de heroïsche koperen blaasinstrumenten, maar men weet dat met synthesizers en gitaren goed op te vangen.
Het scherpe randje van de vocalen van Hayley Sanderson valt in Guinevere niet helemaal lekker op zijn plek. Daar staat tegenover dat haar stem in de overige tracks van dit album uitstekend matcht.

Bij de Yes-set zijn misschien wel de meeste kanttekeningen te plaatsen.
Waarom moet Wakeman het Roundabout-intro verrijken met een Hammond-solo?
De Yes Suite blijken gewoon drie Yes-nummers te zijn, waarbij in The Meeting het koor-intro wel erg ongemakkelijk klinkt. Wonderous Stories krijgt een funky touch die mij niet zo kan bekoren, terwijl Southside of the Sky er lekker stevig uit knalt. Datzelfde geldt voor And You And I, waarbij Colquhoun voor een Rabineske benadering kiest.
Ook in Starship Trooper krijgen we in de intro weer een onnodige Wakeman-solo voorgeschoteld. In Wurm veel sologeweld maar helaas niet dat dramatische slot dat bij Yes altijd voor die heerlijke apotheose zorgde.

Voor “Journey” geldt hetzelfde als voor “Henry VIII” en “Arthur”. Zoveel meer zeggingskracht en power dan op het ‘prehistorische’ origineel. Het koor en de grote bandbezetting in topvorm doen de rest. Een spannend verhaal dat een geweldige muzikale vertolking krijgt.
Ook hier is het scherpe randje van de stem van Sanderson soms net te veel maar voor het overige blijft ze uitstekend overeind.

Na de enigszins teleurstellende studioalbums van de laatste jaren revancheert Wakeman zich met deze liveregistratie glansrijk. Een zeer waardevolle aanvulling op zijn toch al immense live-kanon.
Nog een kleine spoileralert: voor wie allergisch is voor Minimoogs, raad ik aan deze overdosis aan zich voorbij te laten gaan.