Ricochet

Hoe lang kan een metamorfose duren? Volgens mij zijn daar nooit criteria voor vastgelegd, maar in het geval van de Duitse formatie Ricochet is dat bijna twintig jaar.

Het debuutalbum “Among The Elements” (1996) en opvolger “Zarah, A Teartown Story” uit 2005 lieten een beginnende en verre van briljante progressieve rockband horen. Op “Kazakhstan” is na achttien jaar een forse draai aan het roer gegeven. Aanleiding daarvoor is zanger Michael Keuter, die op dit album voor het eerst te horen is. Zonder Duits accent, zoals zijn voorganger, maar wel met een echt hardrock- en metalstemgeluid, besloot men het bandgeluid ook maar aan te passen. Zo is Ricochet nu een progmetalband, alhoewel ze dat zelf tegen beter weten in ontkennen.

Bij liefhebbers van Iron Maiden zal de zang van Keuter op deze cd zonder twijfel in goede aarde vallen. De zanger, die onder andere acteerde in een Uriah Heep-coverband, heeft een strot die sterk doet denken aan die van Bruce Dickinson. Zijn zang is zeker niet slecht, maar waarom had ik voortdurend het gevoel alsof ik op een herenfiets reed waarop een dameszadel was gemonteerd?

Wat dat aangaat, en dan bedoel ik natuurlijk de zang, ligt dit bij mij gevoelig. Wanneer een best wel goede zanger ruim driekwart van het album met zijn hoge en van vibrato voorziene hardrockstem de uitstekende muziek letterlijk overstemt, raak je bij mij een gevoelige snaar. Dat begint al met het openingsnummer The Custodians. Instrumentaal is het hier dik voor elkaar: technisch begaafde solo’s op gitaar, leuke toetsenriedels en instrumentale stukken. Productioneel ook om door een ringetje te halen. Niets mis mee, alhoewel je niets vernieuwends hoort. Net als het opvolgende relatief korte King Of Tales.

Op Farewell gaat het er vooral de eerste minuten wat rustiger aan toe, al zijn de negen minuten een lange zit. Het is ook een van de weinige nummers waar Keuter zijn stembanden niet voortdurend tot het maximum oprekt. En dat bevalt mij persoonlijk een stuk beter, net als de aantrekkelijke ballad Distant Shore, die veel akoestische elementen bevat.

Zo heeft dit schijfje zijn plus- en minpunten, alhoewel deze voor iedereen strikt persoonlijk zijn. Om met een pluspunt te eindigen noem ik het laatste en tevens titelnummer Kazakhstan. Het laat precies horen waar Ricochet muzikaal voor staat. Dat is prettig in het gehoor liggende progmetal. De vraag dient zich tegelijk aan of de groep hiermee potten gaat breken. Daarvoor is dit genre al te veel uitgekauwd.