Riders Of The UniverseAlbum

Als recensent ga je natuurlijk graag in op de uitnodiging van een getalenteerde band wanneer Progwereld wordt uitnodigt voor een sneakpreview van het ‘nieuwe’ album. Zeven jaar geleden, in maart 2017, werd deze recensent door bassist Bob Crebas in de eigen studio van de ‘Riders’ (Riders Of The Universe) uitgenodigd te aanschouwen hoe de laatste details van dat album werden geproduceerd.

De Riders hebben de luxe te beschikken over een professionele studio waardoor alle takes gelijk vanaf het begin kunnen worden opgenomen om die vervolgens rustig uit te werken. Pas in een later stadium, wanneer de drums goed op band staan, worden de andere instrumenten toegevoegd en waar nodig verfijnd en verbeterd. Belangrijk voor de Riders is dat tijdens het proces de sfeer en melodie gehandhaafd moet blijven in de muziek. De werktitel van het album is op dat moment “Too Young To Die”. Wil je wat meer lezen over die beleving in de studio, lees dan het verslag van mijn bezoek eens.

Ten opzichte van het debuut zijn er twee afvallers binnen de band, zangers Hans Crebas en Martien Keijsers vind je niet meer terug op “Right In Front Of You”. De overige vijf bandleden zijn nog wel verantwoordelijk voor deze cd, die tien jaar na het debuut verschijnt. Er staan acht nummers op het album en de band heeft er bewust voor gekozen de lp niet te commercialiseren. Met andere woorden, het komt tot op dit moment niet in de winkels te liggen.

De Riders vinden het belangrijk dat de sfeer die vrij kwam tijdens de jamsessies in de studio ook overkomt op de luisteraar, en daar zijn de productie en mix op aangepast. De aanpak van het vijftal is erop gericht vooral niet te clichématig te werk te gaan en de luisteraar af en toe te verrassen. Bijvoorbeeld de track The Illusion Of Fear blinkt uit en valt op door de prachtige klanken van de hoorn, door Arjan Hoekstra bespeeld. Plechtig, groots en indrukwekkend klinkt het intro van het nummer. De hoorn blijft aanwezig en zorgt voor een bijzondere beleving binnen de psychedelische track.

Redelijk doorspekt met de blues is Underground en dit is een feest voor de gitaarliefhebber: ruim acht minuten melancholische gitaren en fijne orgelklanken. Het nummer bouwt voorzichtig op en de gitaren van Hoekstra en Louwsma vullen elkaar aan, ondersteund door de rustige ritmiek van bassist Bob Crebas en drummer Gerard Keijssers. Toetsenist Wardenier verdeelt zijn vingerwerk tussen de orgel en de piano. De gitaarsolo op het einde is memorabel.

De heerlijke no-nonsens sfeer komt ook weer terug in Right In Front Of You, wat nagenoeg magisch klinkt. De band spiegelt zich niet per definitie aan Pink Floyd, maar die referentie komt toch wel vaak terug in het geluid. Vooral het toetsengeluid en de meervoudige zang van Hoekstra wekt veel emotie op en mag voor mij eeuwig duren.

Een van de absolute pluspunten van deze cd is zanger Hoekstra, hij heeft een ietwat rauw geluid dat direct heel warm aandoet. Silent Observer is daar een typisch voorbeeld van. Dat geldt ook voor Right In Front of You. Technisch wellicht ver van begaafd, maar karakteristiek en empathisch van indrukwekkend niveau. Daarnaast is het een multi-instrumentalist die zijn credits al heeft verdiend met zijn albums van Mirna’s Fling en The Good Hand. Maar laat ik het vocale aandeel van Gerard Keijsers niet vergeten, hij is verantwoordelijk voor de leadzang in Leave Behind.

En nieuw voor de Riders, de elektrische gitaar die bespeeld wordt door een cellostok, wat zorgt voor een bijzondere dimensie in de muziek. Die kan je vinden op Vrådal, wat de progrockliefhebber gretig zal oppakken. We horen progressieve spacerock, lichte blues, geweldige gitaarsolo’s en heerlijke orgelklanken. Ook de hoorn van Hoekstra komt weer om de hoek kijken. Het is een track met een rustige uitstraling waarin de toetsen zorgen voor een Floydiaans effect. De trompet en hoorn van Hoekstra maakt het geheel indrukwekkend, de solo van Louwsma voelt zoals zoveel van zijn solo’s als een mix van blues en progrock. De gitaar met een cellostok gestreken, sluit de track sfeervol af. Episch.

Het album is een juweel op zich. Deze band uit de Noordoostpolder onderscheidt zich omdat hun geluid niet specifiek te definiëren is als blues, psychedelisch, space- of ambiente rock. Juist de verzorgde details zorgen ervoor dat de fans van gitaarmuziek altijd wel iets kunnen vinden wat hen aantrekt. Het is jammer dat deze band eigenlijk min of meer op non-actief staat en niet nadrukkelijk op de deuren klopt van de muziekwereld. Neem alleen het feit dat deze muziek uitstekend geschikt is voor een festivalpubliek. Het gevaar ligt daarmee op de loer dat Riders Of The Universe altijd een onontdekte parel binnen de muziekwereld blijft. Zolang ze er zelf vrede mee hebben vind ik het prima, immers heb ik mijn lp al op een bijzondere plek in de collectie staan. De plaat is op verschillende platforms te beluisteren, doe er je voordeel mee.