Ring Van MöbiusAlbum

Dit Noorse trio haalt de mosterd uit het verre progverleden. Ze zijn beïnvloed door Emerson Lake & Palmer, Van der Graaf Generator, King Crimson en een heleboel van die legendarische Italiaanse bands die prog, psychedelica en veel theater mengen. Het resultaat is een geluid dat onmiddellijk herkenbaar is, niet als de muziek van dit specifieke bandje, maar als de soundtrack van dit tijdperk.

In het voorjaar van 2021 werden de heren benaderd door theatermaker en choreograaf Harald Beharie, die hen vroeg muziek te schrijven voor zijn volgende soloproject. De band pakte dit verzoek op en uiteindelijk ging in januari van 2022 “Batty Bwoy” in première, een samenwerking met diverse andere Noorse artiesten. Het project won prijzen en iedereen was blij.

Deze nieuwe plaat van Ring Van Möbius is echter niet de soundtrack van deze voorstelling, maar meer een momentopname uit het begin van het proces. De band maakte een demo, waarmee men in de ene richting verder werkte aan de voorstelling, maar die in een heel andere richting ook het uitgangspunt werd van een compleet ander werk, uiteindelijk dit album.

Ik houd niet van de zang van Thor Erik Helgesen. Het is mij te schreeuwend, te rauw, te rommelig. Zo, nu dat gezegd is, valt er verder niks meer te klagen. Wat de band op dit album presteert, is namelijk verder helemaal geweldig. In het gelukkige bezit van tien strekkende meter vintage toetsenspul, waaronder een Mellotron en een Hammond orgel, zetten de heren een ode aan de prog neer waar je helemaal blij van wordt. ELP en epigonen als Triumvirat, maar zeker ook de vroege Pink Floyd, Yes en Van der Graaf Generator, als dat soort muziek jouw ding is, dan ben je hier aan het juiste adres.

De twaalf, overwegend korte, stukken zijn voor het grootste deel ook nog eens opgebouwd uit verschillende delen. Zo bestaat Paradoxal Fate, dat net iets meer dan vijf minuten duurt, uit minstens drie delen. Echte liedjes moet je dus niet verwachten, hoewel er hier en daar wel herkenbare refreinen opduiken.

Pompeuze passages zijn er des te meer, waarbij al die ouwe synthesizers natuurlijk enorm helpen. Dat geluidenpalet is zo divers, dat je de elektrische gitaar helemaal niet mist. Het scheelt ook dat bassist Håvard Rasmussen de sterren van de hemel speelt.

Als je terugverlangt naar dat lekker zompige ouwe symfogeluid, maar al die platen intussen wel kunt dromen, is hier een cadeautje van Ring Van Möbius: drie kwartier heerlijke nostalgie van nu.