Robert Berry's 3.2Album

De meeste lezers van onze website zullen Robert Berry kennen van zijn kortstondige samenwerking met Keith Emerson en Carl Palmer eind jaren tachtig in de band “3”.

Daarnaast zal zijn naam een belletje doen rinkelen bij een aantal lezers die de diverse Tribute-albums van het label Magna Carta kennen. Maar deze Amerikaan is een druk baasje, want naast de hierboven vermelde activiteiten  heeft hij sinds begin jaren tachtig deel uitgemaakt van bands als Hush, Alliance, Ambrosia, een beoogde doorstart van GTR (zonder Hackett) en December People. Onder de laatste naam bracht hij een aantal Christmas-albums uit met bekende kerstnummers, inventief en soms hilarisch gearrangeerd in de stijl van diverse Classic Rock-artiesten. Tenslotte bracht hij ook nog een aantal soloalbums uit.

In 2015 kwam Berry opnieuw in contact met Keith Emerson hetgeen uiteindelijk resulteerde in een deal met Frontier Records voor een opvolger van “To The Power Of Three” onder de naam “3.2”. Carl Palmer is destijds ook gepolst maar die had te veel verplichtingen met zijn eigen “ELP Legacy”. Door de vroegtijdige dood van Emerson bleef Berry met een aantal ruwe schetsen achter die hij uiteindelijk in zijn eentje heeft uitgewerkt op de albums “The Rules Have Changed” en “Third Impression”. “To The Power Of Three” bevat veel AOR-achtige songs met proggy elementen en natuurlijk het kenmerkende toetsenwerk van Emerson. Hetzelfde kun je zeggen over beide 3.2-albums, al heeft Berry hier zelf de toetsen ingespeeld en dat verdient bewondering.

In 2019 toerde Berry onder de naam Robert Berry’s 3.2 door de Verenigde Staten met Jimmy Keegan (Spocks Beard) op drums, Andrew Colyer (Circuline) op toetsen en Paul Keller op gitaar. Laatstgenoemde maakte in 1989 ook al deel uit van de live-bezetting van “3”. Van het optreden tijdens het ProgStock Festival is nu een live dvd/dubbel cd verschenen. Deze live-registratie bevat geen materiaal van “Third Impression”, om de simpele reden dat dat album toen nog niet was opgenomen. Verder bevat het wel materiaal van “The Rules Have Changed”, “To The Power Of Three”, solowerk van Berry, de diverse Tribute-albums, een nummer uit de beoogde doorstart van GTR en zelfs een nummer van December People.
Alle vier heren staan hun mannetje waarbij opvalt dat Colyer het latere brass-synthesizergeluid van Emerson uitstekend, en misschien wel te vaak, weet te reproduceren. De inzet en het venijn in het spel van Keegan is een lust voor het oog. Verder wordt het gespeelde materiaal adequaat op de schermen vergezeld van de betreffende albumhoezen. Voor het overige is er niet veel aandacht aan het visuele aspect besteed.

Berry opent de dvd met een dankwoord aan zijn publiek een refereert daarbij aan het geluk dat hij had om samen te kunnen spelen met mensen als Keith Emerson, Carl Palmer, Steve Howe, Geoff Downes en Sammy Hagar. Dit staaltje van ‘valse’ bescheidenheid herhaalt hij bij bijna elke introductie op het volgende nummer. Dat geloven we op den duur wel.
Vervolgens wordt de band voorgesteld en knalt Life Beyond L.A. van Ambrosia uit de speakers. Daarna volgt No One Else To Blame, dat uit de tweede versie van GTR stamt, met dat typische Steve Howe gitaarwerk, uitstekend vertolkt door Paul Keller.
De tracks van 3 en 3.2 worden technisch perfect en gedreven uitgevoerd. Ook vocaal heeft Berry nog niets ingeboet, al klinkt zijn stem soms alsof hij door een megafoon zingt. Ook de overige bandleden dragen vocaal hun steen(tje) bij.
Door het ontbreken van sterke klassieke hooks in de composities, ooit zo kenmerkend voor ELP, blijven alleen die Emersoneske synthesizer sounds en de ietwat holle bombast over. En dat is niet genoeg om een volledig optreden te blijven boeien.

De herkenbaarheid van tracks als Minstrel in the Gallery (Jethro Tull), Roundabout (Yes), Eight Miles High (The Byrds), Watcher Of She Skies (Genesis) en Karn Evil 9 (ELP) vormen daarom wel een welkome afwisseling. De versies van deze tracks variëren van ‘dicht bij het origineel’ tot “compleet verbouwd”. Dat laatste geldt vooral voor Roundabout, dat in een zeer inventief arrangement is gestoken. Dat neemt niet weg dat ook deze tracks enigszins verzuipen in technocratische bombast.
Eight Miles High krijgt een zware uitvoering met in het midden een duel tussen Colyer (toetsen) en Keller (gitaar) en een outro in de vorm van Fanfare For The Common Man. Ook de Christmas-carol Deck The Halls klinkt erg heavy met Keegan als leadzanger.
Afsluiter Karn Evil 9 (1st Impression, Part 1) krijgt onder aanvoering van Jimmy Keegan een vlammende uitvoering met een sterke gitaarsolo in het midden. Een waardige ode aan ELP.

Deze dvd/dubbel cd geeft een mooi volledig overzicht van het werk van Robert Berry, maar legt daarmee ook pijnlijk bloot dat zijn eigen werk, al of niet in samenwerking met Keith Emerson of wie dan ook gecomponeerd, het moet afleggen tegen de “groten der (prog)aarde/hemel”. Zijn keuze voor een hol, bombastisch bandgeluid helpt daarbij ook niet echt.