Rock Ittervoort 2012Concert

Het verslag van het vijfde ROCK ITtervoort festival op 1 april 2011 werd besloten met de woorden dat het nog maar was te bezien of er een zesde festival zou komen. Dan ben je een jaar verder en sta je met ruim 300 liefhebbers op de zesde editie van dit tot een traditie uitgegroeide Limburgse progrockfeestje. Gaandeweg de organisatie werd nog een flinke tegenslag geïncasseerd. De oorspronkelijke headliner Threshold moest vanwege een gewijzigde planning door ziekte van Damian Wilson afzeggen. Maar met Arena werd een minstens net zo aanlokkelijke vervanger aangetrokken. Samen met ons eigen Sun Caged en het Britse Haken stond Ittervoort op vrijdag 13 april 2012 een avondje centraal bij een fors deel van het Nederlandse progpubliek.

Sun Caged
De avond werd geopend door Sun Caged, een progressieve metalband uit Nederland. Sun Caged is opgericht door Marcel Coenen en kwam voort uit Lemur Voice. Enkele weken voor dit optreden werd een nieuwe drummer aan de groep toegevoegd die deze avond niet beschikbaar was. Zijn plek op de drumkruk werd nu eenmalig waargenomen door drumvirtuoos Atma Anur. Anur is Brit van geboorte die bekend werd met sessiewerk voor gitaristen als Tony Macalpine, Vinnie Moore, Richie Kotzen, Marty Friedman en Jason Becker. Naast metal en het begeleiden van shredders heeft de drummer met de breedste lach ter wereld ook een naam opgebouwd in jazz en blues en was deze avond een attractie op zich.

Sun Caged stond ook deze avond live garant voor een stevige pot technische progmetal. De beperkte tijd (drie kwartier) die de band werd gegund was eigenlijk niet genoeg. Gedurende het optreden stonden in een notendop alle drie albums van de band centraal met als zwaartepunt de meest recente cd “The Lotus Effect”. Dit alles werd aangevuld met een spetterende metaljam. Het was een genot om te luisteren en kijken naar Marcel Coenen die zonder twijfel tot de topgitaristen van rockend Nederland en ver daarbuiten behoort. Maar het waren ook de andere bandleden die lieten zien en horen hoe je in drie kwartier een zaal warm kan spelen. Opvallend was de zilveren twaalfsnarige Sonata basgitaar van Daniel Kohn. Die zie je niet vaak live zo fraai bespeeld worden. Zanger Paul Adrian Villarreal was goed bij stem en zijn heldere stemgeluid haperde nergens. Diegenen die dachten dat toetsen in de muziek van Sun Caged een ondergeschikte rol spelen, werden door René Kroon krachtig ontzenuwd. Bijtijds vet waren de riedels van de man die ook deel uit maakt van The Barstool Philosophers. Sun Caged is een groep om in de gaten te blijven houden.

Haken
Het Britse sextet Haken (spreek uit als ‘Heeken’) onder leiding van zanger Ross Jennings stond al eerder tijdens Prog Power Europe 2010 op een Nederlands podium. De groep wordt algemeen beschouwd als een van de grootste verrassingen uit de Engelse prog-scene en heeft sinds de oprichting in 2007 snel naam gemaakt. Met “Aquarius” werd een van de beste debuutalbums sinds lange tijd afgeleverd hetgeen resulteerde in optredens met King’s X, Bigelf, Riverside en op Night Of The Progs/Loreley 2011 en 2012. Met het nieuwe album “Visions” in de bagage stond de groep deze avond garant voor een portie symfonische metal. Want zo mag je de muziek van Haken gerust omschrijven. Met twee gitaristen en toetsenisten in de bezetting werd live een enorme dosis power de zaal ingeslingerd. Wellicht was het ontbreken van een soundcheck vanwege de vier uur vertraging die de groep in hun reis naar Ittervoort ondervond, er de reden van dat het geluid soms te hard was.

Het grootste aandeel kwam deze avond logischer wijze van het genoemde album “Visions”, aangevuld met nummers van “Aquarius”. Frontman Ross Jennings toonde zich een baasje op het podium en wist met een degelijke presentatie een flink deel van de zaal aan zich te binden. Het was voor de zes jonge honden dringen op het podium naast de al opgebouwde apparatuur van Arena. Toch maakte de groep mijn verwachtingen waar met een geluid dat herkenbaar ‘Haken’ is. Dubbel gelaagd gitaarwerk met de donkere en vuil klinkende gitaarriffs van Charlie Griffiths en de tussen gitaar en toetsen schakelende Richard Henshall. Het was Diego Tejeida die helemaal links op het podium het vaak modern klinkende toetsenwerk verzorgde. Daartussen stond dan nog de hoogblonde basgitarist Thomas MacLean geposteerd.

Het werd deze avond duidelijk dat Haken een jonge veel belovende band is die met hun muziek en enthousiaste uitstraling een breed publiek aanspreekt. De manier waarop de groep koeltjes en professioneel omging met de gevolgen van de opgelopen vertraging, biedt naast het frisse geluid hoop voor de toekomst.

Arena
De headliner van deze avond hoeft geen nadere introductie. Na een afwezigheid van ruim vijf jaar verschenen oprichters Clive Nolan en Mick Pointer in 2011 met “The Seventh Degree Of Separation” weer in de cd-bakken en diverse podia in Europa. Met een optreden van Arena weet je bij voorbaat wat je krijgt: naast een flinke dosis neo-prog een puike podiumpresentatie. Met John Mitchell had Arena al iemand in de gelederen die het publiek met meer dan gitaarspel alleen weet te vermaken. De terugkeer van John Jowitt staat natuurlijk garant voor publieksbinding. Maar de grote verrassing is zanger Paul Manzi. Arena heeft een aantal nogal ongelukkige huwelijken met vocalisten achter de rug, met als meest recente die met Rob Sowden. Het waren zangtechnisch prima zangers, maar op een podium leken ze zich niet thuis te voelen. Met Manzi aan het front lijkt alles op zijn plaats te vallen.

De setlist deze avond was vrijwel identiek aan die van 19 november 2011 in De Boerderij. Alleen Thief Of Souls verving One Last Au Revoir. Die setlist betekent een ruime vertegenwoordiging van het oeuvre van de ervaren Britten. Deze avond was Manzi in mijn beleving nog beter dan in Zoetermeer. Naast een fantastische strot heeft deze zanger een haarfijn gevoel voor presentatie en show. Nergens overschrijdt hij de grenzen van het overdrevene. Ik heb Arena inmiddels een flink aantal keren live mogen aanschouwen. Wat mij daarbij opvalt is dat de groep ondanks een geroutineerde uitstraling steeds het onderste uit de kan haalt. Natuurlijk kent iedere fan de poses van Jowitt en Mitchell, maar het blijft altijd weer verdraaid lekker en een genot om dat mee te maken. Vooral wanneer Mitchell quasi nonchalant aan de voorste rand van het podium zijn slepende gitaarsolo’s met zijn strakke blik naar de zaal gericht speelt. De heren zaten dit optreden wat minder op de humoristische praatstoel dan gebruikelijk. Misschien werd mede daardoor de concentratie de volle zeven kwartier vastgehouden.

Opmerkelijk was de minuut stilte die John Mitchell na een paar nummers vroeg naar aanleiding van de 100^ste verjaardag van het Titanic drama. “Wij zijn ook met de boot gekomen en hebben dat overleefd”, zie hij. “Destijds 1500 mensen niet”, vulde hij aan. Het publiek schatte deze move van Mitchell aanvankelijk in als een grap, maar werden gelijk ernstig gemaand. Aandoenlijk en serieus tegelijk was de halve minuut stilte die toch in acht werd genomen.

Een half uur na middernacht kwam met dit daverende optreden een einde aan Rock Ittervoort editie zes. Schreef ondergetekende in 2011 nog twijfelachtige woorden over een vervolg, deze keer sluit hij zich aan bij de woorden van de presentator van de avond: “komen jullie volgend jaar allemaal terug en neem dan iemand anders mee”!

Verslag: Hans Ravensbergen
Fotografie: Marcel Haster