Rock Ittervoort 2013Concert

Ondergetekende, naast recensent ook presentator van ROCK ITtervoort, sloot op 1 april 2012 de zesde editie af met de woorden: “Komen jullie volgend jaar allemaal terug en neem dan iemand anders mee!” Een deel van het toen aanwezige publiek had daar dit jaar gevolg aan gegeven. Al lag de belangstelling wat lager dan vorig jaar. Voor het eerst had de organisatie een vierde groep aan het groene affiche toegevoegd. En zo gebeurde het dat met Silhouette en Knight Area uit Nederland, het Duitse Martigan en als Britse vertegenwoordiger Landmarq als hoofdact, vier groepen Cultureel Centrum De Mortel in Ittervoort tot in de kleine uurtjes ‘onveilig’ maakten.

Silhouette

Het bal werd geopend door Silhouette. Het zal menig progliefhebber niet zijn ontgaan dat de Utrechtse groep flink aan de weg timmert. Met het goed ontvangen album “Across The Rubicon” uit 2012 en tal van optredens in binnen- en buitenland, onder andere als support van Landmarq, zal dit waarschijnlijk een van de laatste keren zijn dat ze als opener te bewonderen vielen. Wél een zekerheid is dat Silhouette deze avond voor het laatst in deze bezetting speelde. Begin april 2013 werd immers bekend gemaakt dat Daniel van der Weijde Silhouette op gitaar komt versterken. Tegelijkertijd zal Brian de Graeve zich volledig op de zang gaan richten. Het was dan ook de laatste keer dat de jonge ’tijdelijke kracht’ Bart Laan (de zoon van) op gitaar als stand-in fungeerde.

Silhouette kreeg 50 minuten speeltijd toebedeeld. Dat was ruim voldoende te laten horen dat er wederom stappen voorwaarts zijn gezet. In elk geval ten opzichte van de laatste keer dat ik ze zag en hoorde. Het was te zien en te horen dat men de voorafgaande maanden veel had opgetreden. Uiteraard stond dit optreden het meest recente album centraal. Maar ook (het in 2013 opnieuw uitgebrachte) “Moods” bleef niet onbelicht. Wie eerder optredens van Silhouette heeft bijgewoond, weet dat naast de Graeve ook drummer Jos Uffing vocalen voor rekening neemt. Zijn naar theater neigende zang en presentatie blijft uniek om te beleven. De mannen bleken de vocalen live toch dik voor elkaar te hebben, getuige de bijdragen van toetsenist Erik Laan. Wanneer Silhouette deze lijn voortzet, is de tijd gekomen verder Europa in te trekken. Ze zijn er klaar voor.

Martigan

Na een korte pauze mocht het Duitse Martigan het podium op. De groep was wellicht de ‘dark horse’ van deze Rock Ittervoort. Het laatst tastbare wapenfeit van de niet als productief bekend staande groep dateert immers uit 2009 en is getiteld: “Visions”. Op deze cd speelde basgitarist Mario Koch niet mee. Sinds begin 2012 is hij de nieuwe basgitarist. De laatste keer dat Martigan in ons land te bewonderen viel, was op 7 november 2009 op het ProgFarm Festival. In 2011 acteerden de Duitsers op het prestigieuze Night Of The Progs (Loreley). En daar kom je alleen terecht wanneer je iets te bieden hebt.

Het kwintet oogt misschien weinig dynamisch, spelen kunnen ze als geen ander. Vooral Björn Bisch op gitaar en Oliver Rebhan op toetsen maakten indruk. In de ruim 50 minuten durende set etaleerden ze hun kunnen. Kai Marckwordt, voorzien van zonnebril en met het uiterlijk van een herbergier, is een zanger met een doorleefd stemgeluid en een zeer goed volume. Regelmatig deed zijn zang denken aan Peter Gabriel.

Naast nummers van “Visions” werd van het album “Man Of The Moment” het nummer The Pride gespeeld. Voor het eerst speelde de groep twee nieuwe nummers. Dat waren opener Princess en The Peer. Daarop werd duidelijk dat ten opzichte van “Visions” geen verandering van koers en geluid moet worden verwacht. Martigan speelt geen muziek die vernieuwend is of de wereld zal doen schokken. Maar dat was ook niet nodig om het aanwezige publiek te boeien. En dat deden ze met zeer degelijk gespeelde pretentieloze prog.

Knight Area

Het jaar 2012 staat voor Knight Area in de boeken als een gedenkwaardig jaar. Een bewogen jaar kan ook gezegd worden. Begin 2012 werd gitarist Mark Vermeule opgevolgd door Mark Bogert. Vlak voor Kerstmis van dat jaar werd bekend gemaakt dat Peter Vink de basgitaar had overgenomen van Gijs Koopman. Maanden keihard repeteren gingen vooraf aan dit eerste optreden in de nieuwe bezetting. De ridders staken niet onder stoelen of banken dat ze zeer naar deze avond uitkeken. Evenals ondergetekende deden veel fans dat overigens ook. Iedereen was vooral benieuwd of deze nieuwe wijziging, met Vink in de gelederen, een ander geluid tot gevolg had. En die vraag kan volmondig met ‘ja’ worden beantwoord. De muziek klinkt krachtiger en neigt soms naar powersymfo. Met gelijk daar achteraan de opmerking dat de herkenbare Knight Area-stijl behouden is gebleven.

Dat ook een muzikant nooit te oud is om te leren, bewees Peter Vink. Bassen bij de ridders betekent niet alleen plukken aan dikke snaren, maar ook spelen op baspedalen. Iets wat hij al in een lengte van jaren niet meer had gedaan. Maar zijn voetenwerk ging hem vanavond goed af. Met Vink krijg je ook dynamiek en (inter)aktie op het podium. Waar Gijs Koopman niet vies was van rondjes, al dan niet huppend, over het podium, pakt Vink het op zijn eigen manier aan. En dat is met de onafscheidelijke cap op het hoofd, de basgitaar stevig tegen het lichaam geklemd (zodat hij zijn geluid ook kan voelen), met de tong grimassend uit de mond het publiek laten horen wat Knight Area in de toekomst in petto heeft. Verder kreeg het publiek zoals altijd wat je van de groep kunt verwachten: enthousiasme en oprecht spelplezier.

De hoofdmoot van het vijf kwartier durende optreden bestond uit nummers van “Nine Paths”. Live blijven Wakerun en The Balance (met Smit in het eerste deel in een lange zwartleren jas en zonnebril) een enorm genot om naar te luisteren en kijken. En met dynamische en jubelende opener als Eversince You Killed Me krijg je een zaal wel in beweging. De set werd aangevuld met Antagony en Dark Souls van “Realm Of Shadows”. Traditioneel werd afgesloten met goude ouwe Mortal Brow (van “The Sun Also Rises”). Overigens een toepasselijk nummer in De Mortel. Het leek alsof de Satriani-achtige gitaarsolo van Mark Bogert in het laatste stuk nog scherper en uitbundiger klonk dan anders. Dat had ongetwijfeld te maken met het huwelijksaanzoek wat hij zijn Nadine kort daarvoor op het podium had gedaan. “Under A New Sign” werd vanavond overgeslagen. Ondergetekende had graag Mastermind van dat album gehoord in plaats van Please Come Home. Maar zo had iedereen zijn persoonlijke voorkeuren.

Mark Smit merkte nog op dat na dit optreden het ridderlijke progvizier geheel wordt gericht op een nieuw album. Met dit energievolle optreden op Rock Ittervoort 2013 in het achterhoofd, kan het ongetwijfeld niet anders dan dat dit iets bijzonders zal worden.

Landmarq

Als hoofdact van deze editie stond het Britse Landmarq geprogrammeerd. Over de langdurige afwezigheid van deze ervaren neo-progband is al veel gezegd en geschreven. Feit is dat de groep met “Entertaining Angels” – en na enkele optredens in ons land eind 2012 en begin 2013 (met Silhouette in het voorprogramma) – na tien jaar helemaal terug is. Onder leiding van de technisch onderlegde en voortreffelijk zingende Tracy Hitchings (onder andere Strangers On A Train, Quasar), liet de groep horen dat neo-prog nog niet zo ‘bijna overleden’ is als uw recensent van dienst eerder in een recensie verkondigde.

Het sprak vanzelf dat het meest recente album centraal stond. De setlist week dan ook niet af van het optreden op 9 februari 2013 in De Boerderij. Daarbij viel te horen dat de groep bestaat uit louter routiniers en klasse-muzikanten. In dit genre kent iedereen Pendragon en hun individuele bandleden. Vanavond kon Uwe D’Rose zich met gemak meten met Nick Barrett in de lang uitgesponnen melodieuze gitaarsolo’s. Dan hebben we Mike Varty op toetsen. De man bezit wellicht nog meer poten dan de duizend van Clive Nolan. Naast Landmarq maakt de winnaar van de Classic Rock Society award 2012 voor beste toetsenist deel uit van Shadowland, Credo en DeeExpus. En dan niet te vergeten zijn talloze bijdragen aan bevriende groepen en artiesten. Het betaalde zich deze avond allemaal uit. Met het enthousiaste publiek als incasseerders… Basgitarist Steve Gee hoeft geen nadere introductie. Die introductie heeft wel Daniel (Danny) Martin nodig. De youngster van de groep volgde in 2012 Dave Wagstaff op, die Landmarq wegens drukke andere muzikale projecten na 22 jaar moest verlaten. Het nieuwe elan deerde de groep dit optreden niet. Evenals bij Knight Area het geval is, zorgt nieuw bloed voor verse zuurstof.

En zo werd om ruim half twee op de zeer vroege zaterdagochtend, de zevende editie van Rock Ittervoort historie. Met vier bands was het programma vol. En het duurde lang. Misschien te lang. Voor een hoofdact is het teleurstellend te constateren dat tegen het einde van het optreden nog maar de helft van het publiek aanwezig is. Het zal dus kiezen worden voor de organisatie. Terug naar drie groepen of overwegen eerder te starten of zelfs uit te wijken naar zaterdagmiddag en – avond. De toekomst zal het leren… Hoe dan ook. Ik ben er zeker bij. Want de gezelligheid blijft ongeëvenaard.

Verslag: Hans Ravensbergen
Fotografie: Ron Kraaijkamp
Foto Mark&Nadine: Ton Dekkers