RøsenkreützAlbum

Zes jaar na ‘Back To The Stars’, dat collega Ruard Veltmaat tot een fijn potje progrock met een paar fikse en grote maren samenvatte, keert het Italiaanse Røsenkreütz uit Verona terug met een nieuw album.

Andermaal is het Fabio Serra die als multi-instrumentalist, componist, arrangeur, producer en nog veel meer de kar trekt. Andermaal heeft hij ruim de tijd genomen om zijn composities uit te werken en op te nemen. Naast de originele bezetting met Massimo Piubelli op zang, Carlo Soliman op toetsen, Gianni Sabbioni op bas en Gianni Brunelli op drums wordt de band verrijkt met Eva Impellizzeri op altviool, Daniela Pase in het koorgezang, het Evequartett strijkkwartet en de Londense rapper Flamma. Dit suggereert al dat we opnieuw een ratjetoe aan stijlen moet aanhoren. En dat klopt.

Dat begint al met Free-fall. Een vlotte opener die Asia fans wel kunnen waarderen. Als enige staat dit nummer nog bol met oubollige toetsen uit de jaren ‘80 wat het eerste album ontsierde. Dat verbetert zich in Imaginary Friend. Dit is een toegankelijke Neal Morse imitatie mede dankzij het zagende strijkkwartet. Een beetje drama zijn de Italianen natuurlijk wel toevertrouwd. In The Candle In The Glass hoor ik de luisterliedjes van Porcupine Tree uit hun “Stupid Dreams” periode waar I Know, I Know een Led Zeppelin rocknummer is met tussendoor een korte rap van de Britse rapper Flamma. Dit heeft zowaar hitpotentie en kan zo op de radio of op een festival gespeeld worden.

Hoe groot is het contrast met Aurelia. Dit rustpuntje midden op het album spreekt mij van alle nummers het meest aan. Akoestisch gitaar, zachte piano en een melodieuze Chapman stick waar naar het eind toe de boel steeds meer wordt opgezweept. Alleen het jazzy intermezzo had voor mij niet gehoeven. Uit de categorie ‘waar heb ik dat eerder gehoord’ komt de titel zang van Aurelia als Mystery’s Dear Someone van “The World Is A Game” hier al snel naar boven drijven. Nee, het is geen gevalletje plagiaat. De scheidslijn tussen inspiratie en uitvoering is vaak dun en iel. Hierna zakt het album helaas met het niemendalletje True Lies even door de ondergrens. Sorry And.. is dan een toepasselijke vervolgtitel en muzikaal eerherstel.

Hadden we tot nu toe nummers tussen de zes en acht minuten gehad, met The Collector sluit Røsenkreütz evenals hun vorige album het met een epic af. In een stief kwartiertje wordt in de finale de gehele cross-over aan prog nog eens dunnetjes overgedaan. Er wordt een dwarsdoorsnede van progressieve pop tot aan prog metal toe door elkaar gehusseld. Alsof Arena, Dream Theater en Muse in de muzikale blender zijn gegooid en op laag toerental even drie maal zijn rondgedraaid. Het komt allemaal voorbij met al hun eigen kenmerken en intonatie. Als je van hoogdravend houdt is dit wat voor jou. Het is allemaal heel vermakelijk, al vergaloppeerd Fabio Serra zich een paar keer bijna. De volgende keer zou een onafhankelijk producer wel eens de sleutel tot succes kunnen zijn omdat voor nu de detaillering ontbreekt en met de overdaad aan bombast het geluid wel erg vol in de mix zit. Verdeel en heers is niet altijd de weg die bewandeld moet worden als we de albumtitel in het achterhoofd meenemen.

Al met al biedt Røsenkreütz een prima album aan dat technisch en productioneel beter uit de verf komt dan zijn voorganger. Op het Italiaans accent is ditmaal weinig aan te merken. Daar kunnen hun stadgenoten Marygold nog wat van leren. De verschillende composities gaan erin als een lekkere tiramisu dat als een zoet lekkernijtje makkelijk weg te happen is. Wat ik wel verontrustend vind is dat hun homepage en facebook status nog niet bijgewerkt is. Nergens staat de promotie over hun nieuwste cd vermeld, terwijl deze toch al sinds maart uit is. Corona is natuurlijk een issue in deze onzekere tijden en zeker in Noord- Italië. Hoop dat het met hen allemaal goed is gekomen want er zit progressie in deze groep.