RPWLAlbum

RPWL is die twaalfjarige, sympathieke (want bescheiden), maatschappijkritische Duitse band vol potentie die maar niet groot wil worden. Ooit begonnen als een serieuze Pink Floydkloon en gaandeweg een band die in 2008 zichzelf ging zoeken met “The RPWL Expierence”. Inderdaad, zoals toen geschreven waarschijnlijk het beste album van RPWL tot dan toe, maar in alle eerlijkheid zegt dit vooral iets over de rest van de discografie. Hoewel het betreffende album een handvol ijzersterke songs telt, kan het mij als geheel nog steeds niet volledig bekoren en dwaal ik telkens maar weer af. Waarmee direct het grootste euvel op tafel ligt en de inherente vraag rijst: wanneer gaat RPWL nu dat ene album eens maken waarmee ze zich definitief vestigen?

Met een nieuwe ritmesectie en een extra toetsenist in de gelederen gooit RPWL het in 2012 over een verrassende boeg. Leek de band vier jaar geleden nog enige afstand van ons genre te willen nemen, anno nu blijken de progambities groter dan ooit; men komt namelijk op de proppen met een heus conceptalbum! Mooi, slikken of stikken, nu of nooit, de dood of de gladiolen, helemaal mijn ding. Want als het met deze instelling niet lukt een consistent album te maken, gaat het niet meer gebeuren en die duidelijkheid waardeer ik wel.

Voordat men de studio in toog voor dat waar het uiteindelijk om draait – muziek – is men dit ambitieuze werkstuk begonnen vanuit de verhaallijn, losjes gebaseerd op Nietzsche’s ‘Zarathustra’. RPWL’s protagonist begint een ontdekkingstocht waarbij hij verschillende karakters ontmoet (zie songtitels) die bijdragen aan een zogenaamde herwaardering van normen en waarden. Interessant gegeven en dus mooi meegenomen. Voer voor terugkerende thema’s en instrumentale uitstapjes bovendien.

Om de nieuwe bandleden eens goed in het zonnetje te zetten, schittert RPWL met een waanzinnige productie die elk detail op treffende wijze presenteert. Zo kun je het lijvige album – dat zich verstandig genoeg beperkt tot één schijfje – op je gemak eens tot je nemen terwijl je alleen naar de tandem basgitaar/drums luistert. Ik kan dit van harte aanbevelen, want deze tandem klinkt soepel als een vers gesmeerde fietsketting, alsook bijzonder geïnspireerd. Ook het toetsenwerk is een lust voor het oor en trekt nu in een hip ambient pak en dan juist in een traditioneel symfonisch kostuum aan je voorbij, waarbij je zo ongeveer elk toetsgeluid uit onze muzikale geschiedenis waarneemt.

Het songmateriaal op “Beyond Man And Time” is symfonischer dan het enige tijd was en dat verbaast eigenlijk nog het meest. Hier blijven invloeden van Pink Floyd goed waarneembaar (tot en met het gitaargeluid op Unchain The Earth toe) en put de band ook gretig uit het ‘eigen’ oeuvre, maar zo constructief, dienstbaar en eerbiedig als vandaag heb ik ze dit niet eerder horen doen. De songs op dit album zijn namelijk zonder uitzondering zo sterk dat – zonder te verloochenen dat men de mosterd weet te vinden – alle bij branchegenoten opgedane inspiratie welhaast frivool lijkt te zijn ingebracht.

Hoewel het songmateriaal op zich dit album al volledig vlottrekt, is het gelet op de ruime tijdsduur extra prettig dat men met een uitstekend gevoel voor dynamiek tewerk gaat. Lang uitgesponnen passages met weelderige en dartele toetsen worden afgewisseld met de vertrouwd basale, ingetogen zang van Yogi Lang. Voordat al dit gelouter afdaalt naar gezapigheid is het Kalle Wallner die met vitale gitaarpartijen en kleurrijke solo’s behendig een andere afslag pakt. Als kers op de slagroom is het album daarbij nog doorspekt met ludieke, typisch progressieve loopjes. Door deze talrijke en uiterst lenige overgangen is elke seconde op dit album de moeite waard en dat was voorheen wel anders.

Met veel genoegen kan ik RPWL met dit uitstekende “Beyond Man And Time” eindelijk de lof betuigen die ik ze steeds gun. Deze rasmuzikanten hebben twaalf jaar aan droogzwemmen gedaan alvorens met een conceptalbum tot deze duik te komen en hoewel twaalf jaar wat aan de lange kant is, zie ik dit liever dan veel andere bands die na een korte periode watertrappelen als een baksteen richting bodem zakken. “Beyond Man And Time” sprankelt, boeit, loutert en overrompelt en dit alles steeds op het juiste moment met de juiste dosering. Of dit de opmaat is naar nog meer fraais of uiteindelijk hét opus magnum van RPWL blijkt te zijn valt te bezien, maar niemand zal nog ontkennen dat ze dat ‘ene album’ nu gemaakt hebben.

Govert Krul