RPWLAlbum

Op het nieuwe conceptalbum “Crime Scene” duikt RPWL in de duistere kant van de mensheid. Wie of wat maakt ons tot wie we zijn? Waardoor ontstaat het slechte in de mens? Is het genetisch bepaald, komt het door sociale omstandigheden of toch door onze jeugd en opvoeding? Waar stopt liefde en begint de manie?

In dit conceptalbum duiken ze onder meer in de geest van Karl Denke, de seriemoordenaar en kannibaal van Münsterberg met zeker dertig slachtoffers op zijn geweten, maar ook in die van Carl Tanzler (1877–1952). Deze radioloog was obsessief verliefd op de schone Amerikaans-Cubaanse Maria Elena Milagro de Hoyos. Zij overleed in 1931 op 22-jarige leeftijd. Tanzler stal en prepareerde haar lichaam en liet haar zo zeven jaar in zijn bed liggen…

Muzikaal is het de band gelukt om weer een stap vooruit te zetten. En dat doen ze al sinds het begin van dit millennium. Steeds weer weet de band te verrassen. Elke plaat heeft wel een geniaal poppy nummer (zoals What I Really Need, op het vorige album) en meerdere symfonische hoogstandjes. Op dit album is dat niet anders. Gelukkig weet de band dat zijn muziek moet groeien. Zo fijn dat ze al ruim drie maanden voor de release het album opstuurden. Ik neem je graag mee in de donkere (maar ook hoopvolle) krochten van dit pareltje.

Victim Of Desire was de eerste single die uitgebracht werd, samen met de Flikken-achtige (of moet ik Tatort-achtige zeggen?) videoclip. Een zalig nummer met sterk gitaarspel van Kalle Wallner (die écht nooit teleurstelt), mooie tempowisselingen en zanglijnen die zich meteen in je hoofd nestelen. Een typisch RWPL-nummer waar je nooit genoeg van kunt krijgen.

Warm akoestisch gitaarspel opent Red Rose. Het is een fijn mid-tempo nummer waarin de warme stem van Yogi Lang en zijn subtiele toetsenspel een mooie sfeer neerzetten. Het refrein is typisch RPWL: simpel, pakkend en beklijvend. Hoe krijgen ze het toch voor elkaar om steeds weer van dit soort nummers te componeren zonder zichzelf te herhalen?

En dan heeft de band met A Cold Spring Day In ’22 nog een dergelijk nummer klaarstaan. De combinatie van prog en pop wordt hier zeer doeltreffend samengesmolten. Ook het refrein hiervan maakt direct dopamine aan en seint kleine gelukgolfjes richting je hersenstam. Tekstueel is het alles behalve gelukzaligheid en dat zorgt voor een apart soort spagaat. Een beetje als vroeger, met je liefje slowen op Diane van Therapy, terwijl dat nummer tekstueel pure horror is?

Met Life In A Cage dalen we een level dieper af in de duisternis. Elektronische drums, donkere toetsenmuren en onheilspellend gitaarwerk zorgen voor een mooie dosis spanning. Halverwege breekt het geheel wat meer open en doorklieft Wallner het geheel met een lange, slepende gitaarsolo.

King Of The World is met ruim twaalf minuten speelduur het langste nummer van het album. Direct aan het begin gaan de progregisters heerlijk open. Tegendraads spel, zwevende toetsen en stuwend baswerk zetten de toon. Langzaam wordt de intensiteit opgeschroefd en voor je weet waan je je in een muzikale achtbaan. Na een minuut of zeven neemt Yogi Lang het voortouw met een geweldige jazzy zwevende toetsensolo, waarna Kalle Wallner weer zo’n heerlijke gierende gitaarsolo op je af vuurt. De finale met een sterk zingende Yogi Lang is net zo indrukwekkend. Heerlijk nummer!

Another Life Beyond Control heeft een toetsenthema dat mij minder aanspreekt. Het maakt dat je er even in moet komen. Let hier op het jazzy basspel van nieuwkomer Markus Grützner. Gelukkig ontvouwt het geheel zich toch weer sterk en is vooral de tweede helft genieten.

En zo zijn precies 45 minuten omgevlogen. Ik vind het album net iets te kort. Maar ik blijf liever achter met een hang naar meer, dan dat ik me compleet verzadigd voel. En die honger naar meer kun je heel goed stillen door opnieuw op “play” te klikken. Wedden dat je weer verrast wordt?