Volgens de fans is de toer die de band in 2019 deed naar aanleiding van het uitbrengen van het studioalbum “Tales From Outer Space”, hun beste toer ooit. Voor de mannen van RPWL was dit reden genoeg om een vastlegging hiervan als live-album uit te brengen. Het album kreeg de passende titel “Live From Outer Space” mee en op deze dubbelaar is het vermelde studioalbum integraal te horen. De luisteraar krijgt daarnaast, op de tweede cd, een bloemlezing van nummers uit de geschiedenis van RPWL gepresenteerd.
De in 1997 opgerichte Duitse band RPWL begon destijds als Pink Floyd coverband. Na enkele jaren begon de band zelf muziek te schrijven. In de eigen composities van de band zijn de invloeden van hun grote voorbeeld nooit ver weg. Sterker nog, en daar kan ik kort over zijn, RPWL klinkt als het latere werk van Pink Floyd. De band heeft inmiddels een rijke discografie die voor een groot deel bestaat uit live-registraties waarvan dit nummer zeven is.
Zoals gezegd beslaat het studioalbum “Tales From Outer Space” het eerste deel van het dubbelalbum en wordt dit gevolgd door een selectie van ouder werk. Meteen na de introductie, News From Outer Space, waan je je als luisteraar in de sferen van de live-documenten “A delicate Sound Of Thunder” of “Pulse.” Met gesloten ogen en meegevoerd door de muziek lijkt het zelfs niet onvoorstelbaar dat overbekende beelden opdoemen, zoals een enorm opblaasvarken of een zichzelf langzaam openende, ronddraaiende glinsterend bol. Toch doet de muziek niet alleen aan het latere Pink Floyd denken, maar zijn ook invloeden van Camel (ten tijde van “Stationary Traveller”) en Porcupine Tree hoorbaar. Geen straf! De composities zitten knap in elkaar, er wordt lekker gemusiceerd en de opnamekwaliteit en productie zijn prima in orde. Daarnaast is – vooral tijdens het nummer Roses – hoorbaar dat ook bij het publiek de sfeer er goed in zit.
De band is duidelijk in vorm. Het ritmekoppel, Harnack en Turiaux, speelt zeer solide en houdt daardoor het geheel mooi bij elkaar. De gitaarsolo’s die het publiek worden voorgeschoteld zijn om van te likkebaarden. Het gitaarwerk van Kalle Wallner doet niet alleen aan David Gilmour denken, maar af en toe ook aan Steve Rothery van Marillion. Geen probleem natuurlijk, want dat staat garant voor sfeer en gevoel. Met name de climax aan het einde van de nummers Light of The World en Hole In The Sky vind ik het vermelden waard. Het toetsenwerk (Jehle) is ook zeer genietbaar en toetsensolo’s zijn er dan ook genoeg. Vooral op de nummers A New World, Not Our Place To Be, Give Birth To The Sun en Trying To Kiss The Sun krijgen de klavieren ruimte om te ‘shinen.’ Smullen! Ook de zangkwaliteit van Yogi Lang is een positieve vermelding waard. De stem van de zanger houdt het midden tussen het geluid van David Gilmour en Camel’s Andy Latimer hetgeen de muziek natuurlijk prima past. Live houdt de zanger goed stand en eigenlijk is alleen tijdens de introducties van de nummers hoorbaar dat Lang niet in zijn moedertaal zingt.
Hoewel de originaliteit op dit live album natuurlijk ver te zoeken is vind ik deze plaat van RPWL heerlijk om naar te luisteren. Natuurlijk ben ik mij er continu van bewust dat de muziek vaak erg lijkt op die van de meesters. Niets aan te doen. De composities zitten zo knap in elkaar en de muziek wordt zo goed gespeeld dat het mij bij het beluisteren eigenlijk nauwelijks stoort. En van sommige dingen kun je nu eenmaal nooit genoeg krijgen! Wat ook zeker helpt is de productie van het album: het klinkt als een klok. Kortom: een heerlijke toevoeging aan de discografie van deze Duitse proggers en, volgens mij, ook een gegarandeerde aanwinst voor Floyd fans!