RuphusAlbum

Van dit boegbeeld der Noorse prog van de jaren zeventig verscheen dit jaar een heruitgave van, onder andere, het album “Let Your Light Shine.” Dit voor het eerst in 1975 uitgebrachte album betekende de doorbraak voor Ruphus en bracht de band zelfs internationale bekendheid.

Waar de Noren op hun twee vorige albums nog muziek maakten in de stijl van bijvoorbeeld Jethro Tull en Uriah Heep is op dit album een draai gemaakt naar een meer jazz georiënteerde stijl. Oorzaak van deze wending is dat toetsenist Hakon Graf, na het verschijnen van het vorige album “Ranshart”, een tijdje bij de jazz formatie Moose Loose heeft gespeeld en daar wat jazzy inspiratie heeft opgedaan. Een andere verandering in vergelijking tot eerder werk is dat er op dit album een minder prominente plaats is voor zang. En indien aanwezig zingt Gudny Aspaas op Let Your Light Shine vaak slechts klanken in plaats van woorden/tekst. Op één van de nummers, Brain Boogie, waagt zij zich zelfs aan het ‘scatten’, tapadadah tapadah ta ta!

Dit album duurt totaal veertig minuten en bestaat uit zeven nummers met een sterk variërende speelduur. Het eerste nummer doet meteen bij aanvang denken aan Return To Forever ten tijde van bijvoorbeeld het album “Romantic Warrior.” Aspaas voorziet de jazzy muziek van klanken op een manier die vergelijkbaar is met hoe Annie Haslam van Renaissance in 1972 het nummer Prologue van zang heeft voorzien. Hoewel Gudny Aspaas zeker kan zingen is la Haslam overigens wel een maatje te groot voor deze zangeres. Al met al is dit een lekker uptempo stuk muziek met solide basspel en boeiende drumpartijen. Voor zowel gitaar als toetsen is er ruimte om een lekkere lange solo te spelen wat vooral door gitarist Kjell Larsen mooi wordt ingevuld.
De band neemt met het nummertje Nordlys, een kort instrumentaal stukje muziek, even gas terug.  Het daaropvolgende Corner is meer poppy en doet mij denken aan Steely Dan…maar dan zonder de karakteristieke stem van Donald Fagen. Er wordt overigens op dit nummer in het geheel niet gezongen en dat had dit stuk muziek volgens mij juist prima gepast.
Second Corner klinkt wat mij betreft een stuk beter. Het nummer klinkt als Return To Forever meets Yes. Met een beetje fantasie is deze muziek de afslag die Yes had kunnen nemen na het album Relayer als ze hadden vastgehouden aan de meer jazz georiënteerde toetsenist Patrick Moraz. Dit wederom instrumentale nummer is ook weer uptempo en er wordt ook hier weer heerlijk gesoleerd. Overigens is dit stuk nog iets interessanter gemaakt door de manier waarop, op een voor die tijd meer gebruikelijke manier, is ‘gespeeld’ met het stereo effect.
Let Your Light Shine, het titelnummer van dit album, begint met ‘spacy’ geluiden a la Ozric Tentacles waarna de band overgaat naar muziek die, mede door het gekozen, voor Joe Zawinull karakteristieke, toetsengeluid, sterk aan Weather Report (ten tijde van “Mysterious Traveller”) doet denken. De zang is in de coupletten zeer aangenaam – deze worden enigszins ingetogen gezongen – maar de vocale kwaliteiten tijdens de refreinen kunnen mij niet echt bekoren. Opvallend voor dit nummer is dat de toetsensolo van Hakon Graf sterk aan het werk van Keith Emerson doet denken.
Nog een kort instrumentaaltje, Grasse. Een sfeervolle bijna twee minuten, en een laatste rustpuntje voordat het langste en tevens laatste nummer van het album wordt ingezet.
De afsluiter, het nummer Brain Boogie, begint Renaissance-achtig maar gaat snel over naar de jazzy stijl van Weather Report. De gitarist krijgt een prominente rol en klinkt af en toe als Andy Latimer, of denk ik dat alleen maar doordat het toetsengeluid zo lijkt op dat van Peter Bardens op Lunar Sea van het Camel album “Moonmadness?”

Voor mij was dit een eerste kennismaking met dit Noorse fenomeen. Op zich een aangename kennismaking, dat wel. Ik houd namelijk wel van een jazzy uitstapje op zijn tijd. En dit album, “Let your Light Shine,” bevat interessante, knap gemaakte, muziek en is onmiskenbaar een product van de jaren zeventig. En dat de zangeres geen grote rol speelt op deze schijf vind ik eerder een voordeel dan een gemis. Ik vind haar over het algemeen niet slecht zingen maar zeker ook niet altijd even goed. Alles bij elkaar is dit een leuk curiosum: niet echt noodzakelijk voor je muziekcollectie maar wel een lekkere verrassing.