Salem HillAlbum

In 2005 bracht het Amerikaanse Salem Hill het album “Mimi’s Magic Moment” uit. Dat album eindigde voor mij op de eerste plaats in mijn top tien over dat jaar. Het is overigens niet een album dat ik nog veel beluister, maar als ik hem beluister, ben ik meteen weer zwaar onder de indruk. Alle vier nummers zijn parels. Ik ben dan ook reuze benieuwd hoe de band zich, vijf jaar later, ontwikkeld heeft.

De prijs voor lelijkste artwork hebben ze sowieso in de wacht gesleept. Dit is niet een hoes waarbij je meteen het idee hebt iets bijzonders in handen te hebben. Maar goed, ook bij ons is de inhoud belangrijker dan de verpakking.
In tegenstelling tot het vorige album heeft de band nu gekozen voor negen wat meer kortere nummers en zijn de epics verleden tijd. Sommige bands maken epics omdat dat schijnt te horen in de progwereld, maar Salem Hill maakte optimaal gebruik van de tijd en heeft de kracht om een nummer zo te maken dat de tijd geen factor meer lijkt te zijn. Die kracht lijkt nu mijlen ver weg.

Het openingsnummer Carry Me heeft een refrein dat niet uit de verf komt. Het mist dat beetje extra waardoor je er echt naar uit gaat kijken. Het liedje kabbelt wat voort zonder dat het spannend wordt. De gitaarsolo is prima, maar erg voorspelbaar en aan de summiere kant. Eigenlijk is alleen het slot van het nummer mooi met leuk toetsenspel, maar dan is het nummer al afgelopen. Het gaat over in My Gift To You. Ook hier weer dat orgeltje, maar echt loskomen doet het niet. Ook hier zijn de zanglijnen mager en weinig creatief. Het instrumentale stuk haalt nergens het niveau van dat van het vorige album. Het loopt gewoon niet vlot en de overgangen komen niet goed uit de verf. Beetje oude mannen prog.

Zelfs het langste nummer The Day Is Yours valt tegen. De jazzy inslag in het begin is leuk en de zanglijnen zijn bij vlagen prima. Maar het nummer ontbreekt iets extra’s, iets waar je van uit je stoel opveert. Het trekt aan je voorbij zonder dat het ook maar een beetje indruk maakt. Het is traag, fragmentarisch en futloos.

Ik kan niet anders dan stellen dat niet één nummer weet te overtuigen. De creativiteit van “Mimi’s Magic Moment” is in geen velden of wegen meer te bekennen. Dit zijn negen nummers die maar voortploeteren en nergens uit de verf komen. De zanglijnen zijn veel te recht toe recht aan en op instrumentaal gebied valt er niets te beleven. Waar is het avontuur gebleven? Waar zijn die overgangen die zo mooi zijn dat je je adem in wilt houden? Eigenlijk zijn alleen de teksten sterk, maar dat is onvoldoende om dit album mee te redden. Super jammer.

Maarten Goossensen