SalvaAlbum

Salva is een Zweedse band opgericht door de multi-instrumentalist Per Malmberg. In 2003, ten tijde van hun debuut album “A Handful Of Earth”, bestond Salva slechts uit drie schoolvrienden, waarbij Malmberg zelf de bas voor zijn rekening nam en de drums werden geprogrammeerd. Ondertussen is Salva uitgegroeid tot een volwaardige band, met een eigen basspeler en een echte drummer.

De bassist werd gevonden in de jongere broer van toetsenist Frederik Lindqvist en drummer Lasse Bolin was een oude schoolvriend van de oprichters. Tussen dit album en hun debuutalbum heeft Salva nog een tweede album “Left To Burn” uitgebracht, waarvan de Progwereld redactie toen in zijn wijsheid had bedacht om die niet te recenseren.

Salva omschrijft hun muziek als symfonische hardrock met occasionele folkinvloeden en hier en daar een vleugje jazz. Ik zou hun muziek willen omschrijven als ouderwetse rockmuziek met invloeden uit de 70’er jaren van bands zoals Jethro Tull, 70’er jaren Genesis, maar zelfs ook ELO en Toto. Per Malmberg geeft zelf ook de invloeden van Deep Purple, Black Sabbath en Rainbow aan. Echter deze invloeden kan ik in hun muziek niet ontdekken, anders dan dat Salva een poging doet om 70’er jaren hardrock te maken. In het laatste nummer One Week zou je inderdaad een Jon Lord-achtig toetsenriedeltje kunnen horen, maar daar blijft mijns inziens dan de vergelijking met Deep Purple ook bij. Als Zweedse band wordt natuurlijk ook de vergelijking naar Pain of Salvation, The Flower Kings, Transatlantic, Spock’s Beard en Neal Morse solo gemaakt. Echter, ik zou Salva zeker niet in dit rijtje willen scharen. Of zoals Erik Groenweg in zijn recensie als opmerkte “Daarnaast is Salva het levende bewijs dat niet elke band uit Zweden per definitie veelbelovend is”.

Mijn oordeel over dit album mag uit het bovenstaande duidelijk zijn. Salva levert een constante stroom slechte kwaliteitsalbums op, die ik zou willen omschrijven als oubollige muziek. In de hierboven al aangehaalde recensie van Erik Groeneweg werd hun debuutalbum vergeleken met de palingsound van BZN. Ik zou zover nog net niet willen gaan, maar ik kan deze vergelijking wel begrijpen. Het accordeongeluid kan mijns inziens zeker interessant zijn bij progressieve muziek, maar in dit geval wordt hiermee met name het havenzangers gehalte benadrukt. Ook de stem van Malmberg is niet om over naar huis te schrijven.

Het album heeft vlagen van interessante muziek. Malmberg en zijn medemuzikanten laten daarmee horen dat ze het wel kunnen… maar het komt er op dit album wederom niet uit.

Mario van Os