Sanguine HumAlbum

Als kind zag ik een keer een show waarin muziek en water samengebracht werden. Op de melodie spoten enorme hoeveelheden water omhoog. Door de lichtshow die er onder zat, kreeg het water een magische kleur. Het maakte enorme indruk op mij. Ik moest eraan denken toen ik luisterde naar “A Trace Of Memory” van Sanguine Hum. Het album is net zo intrigerend. Net als de prachtige hoes overigens.

Er zit iets ongrijpbaars in de muziek van dit Britse trio. Dat vind ik heel knap gedaan. Het is organisch, speels, bezwerend, moedig, maar ook breekbaar. Vaak boeit het mateloos en soms irriteert het net zo sterk. Dat vond ik al met “Now We Have Power” dat collega Fred Nieuwesteeg treffend omschreef als een prachtige vuurwerkshow. Op dit nieuwe album wordt die stijl verder voortgezet.

Opener New Light zet meteen de toon. Een repeterend synthloopje trekt je langzaam naar binnen. De warme bastonen doen je verder wegzakken en de gitaar tegen het einde zorgt dat je alles om je heen vergeet. Je hoopt dat er geen einde aan komt. Het gaat over in The Yellow Ship, met zijn 13 minuten het langste nummer van het album. Het eerste deel is oorstrelend. De melodie en de zang is prachtig. Het dromerige karakter is zo mooi gedaan, in gedachten zie ik gekleurde waterstralen opspringen. Na drie minuten vind er een verschuiving plaats. Het voelt aan als improvisatie. De basis wordt gevormd door een herhalend bas- en synththema. De gitaar improviseert hier dan weer overheen. De ene keer betovert het me en zit ik er helemaal in, maar op andere momenten irriteert het repeterende karakter me mateloos.

Thin Air is een mooi instrumentaal stuk dat de veelzijdigheid van dit trio duidelijk maakt. Het drumwerk is hier prachtig subtiel en ook de gitaar doet alleen het hoogstnodige. Still As The Sea voelt magisch aan met sterk pianospel en heeft sterk repeterend instrumentaal gedeelte. Automaton is weer helemaal instrumentaal en laat horen dat de mannen een voorliefde voor jazzrock en improvisatie hebben. Het is enorm gelaagd en sleept je helemaal mee.

Ik heb het album vaak geluisterd en ook weer een tijdje weggelegd, maar elke keer dat ik hem beluister groeit mijn bewondering voor dit drietal. Het is echt een bijzonder intrigerend album vol tegenstellingen. Zo is het complex, maar toch ook toegankelijk. Het is warm, maar doet soms ook kil aan. Het is als de dame op de cover. Vrolijk, maar ook triest. Afstandelijk, maar ook verleidelijk.