SBBAlbum

In 1977 bevond progrock zich in moeilijk vaarwater.  De wereld veranderde en het was meebewegen of afsterven. De vraag bij welke stroming aan te schuiven, bleek echter een penibele. Punk viel uiteraard af.  Pop was het overwegen waard, maar met name disco en in mindere mate funk leken logische antwoorden op een vraag die wellicht niemand stelde, maar die menigeen voelde. Nogal wat artiesten vermengden dan ook de glitterbal in hun muziek, zo ook de heren van SBB.

Dat disco van invloed was, wordt hier snel duidelijk. Op dit album komen deze Polen althans met verscheidende drijvende synthesizerritmes die niet op de dansvloer zouden hebben misstaan. Het spelplezier blijft gelukkig onverminderd hoog en de interactie tussen de heren blijkt afdoende om spanning op te wekken. De nummers zijn weliswaar simpeler in hun opbouw en minder bombastisch in hun arrangementen, maar op de rustigere momenten komen niettemin toch wat symfonische klanken naar boven drijven. Bepaalde passages deden mij in elk geval denken aan de muziek die  Camel rond deze tijd maakte.

Dit is met name het geval op het hoogtepunt van deze plaat: het wiegende Oddech. Een heerlijk nostalgische gitaarpartij vormt hier de rode draad waaromheen de toetsen melancholiek hun klanken spinnen. Openingsnummer Jerzyk mag weliswaar minder symfonisch klinken, de  dik aangezette baslijn in combinatie met de zang is gelijk heel pakkend. Een frisse opener! Het is niet het enige nummer met een fijne hook. Palamakia begint eveneens met funky gitaarwerk en een diepe synthesizerlijn. Halverwege creëert de band een aangenaam hoekige interactie tussen gitaren en toetsen. Meewarige pianotonen en neerslachtige zang openen tenslotte Władkowa Kołysanka en benadrukken zo dat de symfonische klanken aan het eind nog even naar boven komen. Een melancholiek nummer dat met name rust op het pianospel, maar als afsluiter van een opgewekt, funky album weet het door het contrast veel emotie op te wekken.

De heruitgave van dit album bevat bovendien een zevental bonustracks, gebaseerd op radiosessies die qua stijl voortborduren op het reguliere release. Grappig genoeg vind ik deze muzikale nazending beter, wellicht omdat de muziek wat uitdagender is. Cierpiez bevat bijvoorbeeld weidse toets tapijten, aanstekelijke ritmes en een gitaarsolo die heerlijk sprankelend en frivool is. Erg aangenaam! Mutraczka (first version) mag dan wat al te grillig en ludiek zijn, de raggende gitaar-ritmes liggen wel lekker in het oor. Ver weg doet dit haast aan Frank Zappa denken. Podróz  heeft tot slot een opmerkelijke, ietwat betoomd klinkende vibe. Het drumwerk op deze compositie is sterk, welhaast jazzy . Halverwege neemt de intensiteit van het toetsenspel geleidelijke toe, waarna een heerlijke hectische conclusie extase teweegbrengt.

Hoewel het album zeker enkele aangename nummers bevat, steekt deze plaat over het geheel genomen onfortuinlijk af tegen ander werk van de band. Het grootste probleem blijkt de rechtlijnigheid van de composities te zijn. Ik mis kwinkslagen of interessante climaxen. Daarnaast ontbeert dit album variatie. De combinatie van deze factoren zorgt ervoor dat het leuker is om af en toe een nummer te beluisteren dan de plaat in zijn geheel te ondergaan. Deze muziek voelt immers vaker aan als een vermakelijke vingeroefening dan een volledige uitgekristalliseerde, consistente luisterervaring. Echt een tussendoortje!

“Jerzyk” behoort wellicht niet tot de beste albums van SBB, maar is niettemin onderhoudend. Een plaat vol funky discoprenten waarin de goede interactie opvalt en het spelplezier onverminderd hoog blijft. Deze band heeft beter werk afgeleverd, maar hetgeen op deze plaat staat is de moeite van het beluisteren waard.