Se DelanAlbum

Se Delan is het project van de Britse multi-instrumentalist Justin Greaves en de Zweedse zangeres Belinda Kordic. Greaves is vooral bekend als de man achter Crippled Black Phoenix. De muziek van Se Delan heeft echter maar weinig raakvlakken met deze band. Ook de muziek van Killing Mood – de naam waaronder Kordic normaal gesproken haar muziek uitbrengt – is niet te vergelijken met dit project. Collega Ruard Veltmaat gaf het in zijn recensie bij het debuut The Fall al aan: deze muziek is moeilijk te typeren.

Genoemde invloeden in de vorige recensie waren postrock, country, blues en folk. Voor het album “Drifter” zou ik daar nog een muzikale stroming aan toe willen voegen, namelijk New Wave. Ik durf hier daarom ook met droge ogen te beweren dat liefhebbers van de oude albums van The Cure of Joy Division dit album zullen waarderen. De muziek van Se Delan heeft veel raakvlakken met deze bands, maar voegt hier een progressieve touch aan toe. Zo doet het gitaarwerk in de opener Going Home behoorlijk aan dat van Robert Smith van The Cure denken. Dat op de basgitaar af en toe een behoorlijke lead partij wordt weggespeeld, versterkt dit idee alleen maar. Ook de donkere en af en toe zelfs zwartgallige sfeer die over dit album hangt, draagt bij aan deze vergelijking.

Nu heeft New Wave slechts in de verte wat raakvlakken met progressieve rockmuziek. Ik vermoed dan ook dat het feit dat dit album onder de vlag van Kscope is uitgebracht ervoor heeft gezorgd dat dit zilveren schijfje op de burelen van Progwereld is beland. Toch is het niet zo dat deze plaat om die reden door progfans moet worden genegeerd. Met name voor de wat minder traditioneel ingestelde luisteraar kan dit verrassend binnenkomen.

Zangeres Belinda Kordic is verantwoordelijk voor de teksten bij de muziek van Se Delan. Die teksten worden hier met een zweem van Nonchalance en een zekere broeierigheid gebracht. She’s Wild heeft zelfs een behoorlijk seksuele lading. She’s not afraid to stick it in wordt hier regelmatig gezongen onder een gillende gitaarpartij en flink beukende drums. Je moet maar durven. Qua stijl is Kordic enigszins te vergelijken met Shirley Manson van de band Garbage, terwijl met een beetje fantasie ook wel iets van Kate Bush bij haar terug te horen is.

Voor de progfan die graag eens buiten de gebaande paden treedt is “Drifter” een prima uitstapje. Je moet je dan niet laten afschrikken door het wat repetitieve karakter van de muziek dat zich in de eerste luisterbeurten lijkt te openbaren. Meerdere luisterbeurten zullen er voor zorgen dat dit album, hoewel zeker geen absolute hoogvlieger, een welkome afwisseling tussen het vele symfo-geweld kan zijn.

Ralph Uffing

CD:

LP: