Secret SphereAlbum

Vier jaar na het verschijnen van het vorige album, “The Nature Of Time”,  komt het Italiaanse Secret Sphere met de opvolger, “Lifeblood”.

Ten opzichte van de voorganger heeft er een belangrijke wijziging in de bezetting plaatsgevonden. Oorspronkelijk vocalist Roberto Messina, die van 1997 tot 2012 al de zanger van de band was, keert terug op het oude nest. Het moet lekker voelen om iemand die zo lang bij band betrokken is geweest weer opnieuw in de armen te kunnen sluiten. Op het vorige album was ik zeer te spreken over de zangpartijen van voorganger Michele Luppi, maar Messina is nog een tandje beter, dus aan de zang zal het op dit album niet liggen.

In de bijgeleverde informatie staat dat de band door je jaren heen heeft getourd met bands als King Diamond en Gamma Ray. De invloed van met name deze laatste band laat zich op dit nieuwe album wel heel erg gelden. De powermetal voert nu echt de boventoon en de symfonische elementen zijn een stuk minder aanwezig. Het album trapt af met een orkestraal intro, waarna de titeltrack zijn opwachting maakt. Dit nummer had op een album van Helloween zeker geen modderfiguur geslagen. De nummers zijn nog compacter dan op voorgaande albums en het gaspedaal wordt flink ingetrapt. Hierdoor krijgen gitarist Aldo Lonobile en toetsenist Gabriele Ciaccia veel gelegenheid om hun vingervlugheid te etaleren. Pas bij het op een na laatste nummer krijgen we een ballad voorgeschoteld en kunnen we even op adem komen.

Bovenstaande wil overigens niet zeggen dat hier alleen voor de rechtgeaarde metalhead wat te halen valt. De nummers beschikken over voldoende kwaliteit om ook de liefhebber van de wat snellere progmetal te plezieren. Er wordt uitstekend gemusiceerd en de al geroemde Roberto Messina is de spreekwoordelijke kers op de taart. Fans van Symphony X en DGM komen hier wel aan hun trekken. En dan is er nog de fraaie afsluiter. The Lie We Love is met ruim acht minuten het langste nummer op de plaat en bevat meer symfonische elementen dan alle voorgaande nummers bij elkaar.

“Lifeblood” zal echter niet iedere progfan kunnen bekoren. Daarvoor voert het metal element toch te veel de boventoon. Dat de muziek voldoende kwaliteit bezit, staat echter buiten kijf. Het bevat net dat toefje symfonische metal waardoor de progmetalfan dit toch nog interessant kan vinden. De liefhebber van goede powermetal doet er zeker goed aan deze eens een kans te geven.