SignsAlbum

Het moet een gigantische steen geweest zijn waar de band Signs onder heeft gelegen. Eind jaren tachtig begon dit Nederlandse gezelschap in het puntje van Noord-Holland prog te maken en na een paar demo-cassettes waren ze zó dicht bij een platencontract. Het mislukken hiervan deed hen besluiten de handdoek in de ring te gooien. In 2003 werd de steen even opgetild en kon de mini-cd “Source Code” worden opgenomen, maar wat concerten en goede kritieken later bleek de steen wederom te zwaar en leek Signs voorgoed bedolven te zijn. Maar nee, in 2017 kruipen ze er toch weer onderuit en niet veel later beginnen ze met opnemen. Covid gooide nog weer roet in het eten, maar eind 2022 verschijnt dan toch Signs’ eerste volledige cd, “Uchronia”. Wat een verlossing moet dit geweest zijn!

En het is het wachten waard geweest! Signs komt uit de jaren ’80 en we kunnen dus neo-prog verwachten. Het is echter duidelijk waar de muzikale wortels van de heren liggen: in het decennium ervoor. Dit leidt tot een aantrekkelijke mix van neo-prog met jaren ’70 invloeden, waar regelmatig een waas van Pink Floyd overheen hangt. “Uchronia” is in feite één grote suite in zes delen, waarvan een aantal in elkaar overloopt. Dit geeft de band volop ruimte thema’s goed uit te werken en uiteenlopende muzikale vergezichten te schetsen, die passen bij het thema. Uchronia beschrijft een hypothetische tijdsperiode van onze wereld, in tegenstelling tot volledig fictieve landen of werelden. Sfeervolle, ingetogen stukken wisselen ze af met porties stevige rockmuziek. Van piano en ingehouden zang tot behoorlijk stevige riffs, ondersteund door een ferm ritme-duo. We horen volop tempo- en sfeerwisselingen, uitbundig toetsen- en gitaarspel, met altijd de melodie als leidend kompas.

The Shadows Of The Lesser Gods opent klein met piano en ‘violen’ uit de koker van Marcel Faas, waarna Hans de Graaf (ook bassist én schrijver van de teksten) het op een zingen zet, wat hij niet onverdienstelijk doet. Zijn lichte heesheid is even wennen, maar voegt zeker iets toe aan zijn stemgeluid. Het is direct afwisseling troef met stevigheid, klassieke toetsensolo’s en een heerlijke solo van gitarist Ron van der Park, die ook bijna alle muziek schreef. Het titelnummer borduurt hierop voort. We horen Mellotronklanken, veel ritmisch werk en een 50-koppig koor brult een oorlogskreet: together we stand, devided we fall! De gitaarsolo lijkt live opgenomen en een Moog-solo zorgt voor een extra huppelmoment.

Een beetje Uriah Heep toetsenwerk vormt de start van Zero Gravity, waarin we het hoogtepunt van de cd meemaken. Stuwende ritmes, een beetje in de lijn van RPWL, leiden een toetsensolo in en dan komt het. Een beetje schurend zet Van de Park zijn supersolo in die ontaardt in wat een schitterende ode lijkt aan David Gilmour. Dit is twee minuten helemaal wegzweven!
Gitarist en toetsenist gaan regelmatig ook gezamenlijk een solo aan, ook altijd wel prettig. In slotnummer Nigredo doen ze dat zelfs twee keer. De ritmes in dit nummer zijn hier en daar wat tegendraads en weer is de gitaarsolo fraai, nu met een vervormd geluid.

De overwegend symfonische klanken van Signal liggen lekker in het gehoor. Dit kwartet scoort nota bene 35 jaar na de oprichting met “Uchronia” zijn debuut, als we eerdere pogingen even buiten beschouwing laten, wat toch écht bijzonder is. En het is een debuut waar ik U tegen zeg. Mooi van afwisseling, goed opgebouwde composities, pakkende ritmes, prachtig toetsenwerk en zalige gitaarsolo’s. Maak mij hiervoor gerust midden in de nacht wakker! We mogen hopen dat die gigantische kei inmiddels van de heuvel is gerold.