McKechnie, SimonAlbum

Het is 27 december 1831. Vanuit de haven van Plymouth vertrekt de HMS Beagle. Aan boord is de Engelse bioloog Charles Darwin. Tijdens de reis, die tot 1836 duurde, ging Darwin regelmatig van boord om onderzoek te doen. Zo kwam hij in 1835 op de Galapagos eilanden aan.

Op deze eilanden kwam hij tot het idee van natuurlijke selectie. Dit is één van de kernideeën van de evolutietheorie. Deze theorie werd uiteindelijk door Darwin in 1859 beschreven in zijn boek “On The Origin of Species by Means of Natural Selection, or the Preservation of Favoured Races in The Struggle for Life” (Over de oorsprong van soorten door middel van natuurlijke selectie, of het behoud van begunstigde rassen in de strijd om het bestaan). In de volksmond ‘gewoon’ “The Origin of Species”.

Dit baanbrekende werk heeft Simon McKechnie geïnspireerd om een muziekstuk van iets meer dan twintig minuten te maken. De teksten in dit werk bestaan volledig uit citaten uit “The Origin of Species”. Hiermee wil McKechnie naar eigen zeggen begrippen als ‘natuurlijke selectie’ en de ‘survival of the fittest’ tot leven brengen met progressieve rock. Nu heeft de Brit zijn album “Retro” genoemd, en dat dekt de lading muzikaal zeker. Zijn muziek heeft zeker de sfeer van jaren ’70 symfonische rock. Nu heeft McKechnie ook een behoorlijk cv. Hij heeft geschreven voor de BBC televisie, klassieke gezelschappen, een jazzorkest en hij was de leider van jazz fusion groep Azul. In 2013 bracht hij met “Clock And Dark Clouds” zijn eerste progressieve rock album uit.

Maar goed, wellicht denkt u: al een heel verhaal, maar wat vind je nu van de muziek? Kijk, dat is nu juist het lastige. Ik hoor dat McKechnie een goede muzikant is en dat hij kan componeren. Bovendien heeft de Brit verreweg het meeste materiaal zelf ingespeeld. Maar ik kan zelf weinig met zijn muziek. Nu heeft The Origin Of Species zeker zijn momenten, maar ik vind de verschillende delen nogal fragmentarisch overkomen; het loopt op de één of de andere manier niet (voor mij althans). Ook door het gebruik van de letterlijke citaten komt het niet echt van de grond. Het is een interessant concept, maar voor mij werkt het niet.

Het tweede nummer, Retro, heeft mooie instrumentale gedeelten, vooral de stukjes die klassiek aandoen. De hele drukke stukken werken mij op de zenuwen. Datzelfde geldt voor de ‘papapapa’s’. De stem van McKechnie spreekt mij niet zo aan. Het is wel heel dun en iel allemaal.
De andere nummers lijden in mijn ogen aan hetzelfde euvel. Het nummer The Enchantress Of Number gaat over de 19^e eeuwse wiskundige Ada Lovelace. Deze mevrouw wordt gezien als de ontwerpster van het eerste computerprogramma. Een interessant onderwerp, maar ik heb het idee dat ik naar een college over haar aan het luisteren ben die op een progressieve rock geluid is gezet. Met het slotnummer The Return Of The Beagle zijn we weer terug bij Charles Darwin.

Daarmee is het tijd voor het eindoordeel. Er zijn weinig dingen zo persoonlijk als muziek. Muziek moet je raken. En helaas ‘level’ ik niet met de muziek van Simon McKechnie. Ik kan er niks anders van maken. Diverse luisterbeurten ten spijt.