SlintAlbum

Als we het hebben over de blauwdruk van het genre post-rock in de hedendaagse muziek, dan wordt het album “Spiderland” van de Amerikaanse band Slint door kenners regelmatig genoemd. Nu wil ik mijzelf niet als kenner kwalificeren, maar ik kan het met de kwalificatie van harte eens zijn. Alle richtlijnen die min of meer gelden voor de betere kwaliteit post-rock, kan je horen op dit album.

Deze band is opgericht in Louisville, Kentucky. De formatie kent een relatief korte levensduur, waarin twee albums en een ep geproduceerd worden. Debuutalbum was “Tweez” waarin al veel kenmerkende aspecten van het genre zijn verwerkt. Opmerkelijk is dat de bandleden erg jong waren ten tijde van de opnames; allen waren ver beneden de twintig jaar. Nadat de band kort na de opnamen van “Spiderland” voor enige tijd ontbonden wordt, zal gitarist David Pajo zich bij band Tortoise voegen. Dit is eveneens een belangrijke band in de historie van de post-rock.

In de post-rock scene heeft dit plaatje een regelrechte cultstatus. En dat verdient het ook. Alle kenmerkende facetten van het genre kan je op dit album goed horen. Waar het debuutalbum “Tweez” nog veel desoriënterende geluiden laat horen (laat dát nu ook een kenmerk zijn van post-rock), is het hier wat meer aan de basis aangepast. Hoewel dit album ook wat grunge kenmerken vertoont, kan je hier heel goed horen hoe repeterende akkoorden de basis van het album vormen.

Washer bijvoorbeeld, kan je goed als leidraad nemen van hoe de meeste post-rock muzikanten hun muziek beginnen. Een herhaaldelijk gitaardeuntje bouwt langzaam aan een melodielijn en een hoogtepunt waar drums, bas en gitaar elkaar vinden. Eindeloos gemompel en nauwelijks zang van één van de zangers, zoals het hele album laat horen. Eigenlijk is dat gemompel een overbodig facet van het album, maar ik moet er niet aan denken dat het in de productie weg gelaten zou zijn. Slechts één woord: schoonheid.

Ook Good Morning, Captain is een voorbeeld voor van hoe geniaal een liedje opgebouwd kan worden. Een regelmatig terugkerend deuntje van de gitaar en strakke drums zorgen weer voor een indrukwekkend verslavend ritme, dat langzaam wordt opgebouwd in een ijzingwekkende climax. Eveneens indrukwekkend is de tekst en de kreet I miss you! op het einde van de song. Goosebumps zouden Amerikanen zeggen.

Dit album is in mijn optiek alleen al essentieel om de spreekwoordelijke geest van post-rock te begrijpen en te herkennen. Dit is het begin van de evolutie van de hedendaagse post-rock, samen met Talk Talks “Spirit Of Eden” en “Laughing Stock”. Vind je het niet mooi en is het niet jouw smaak, geen probleem, maar dan ben ik er nog van overtuigd dat je post-rock in veel gevallen zult herkennen door dit te beluisteren, mocht je eens tegen een band aanlopen die soortgelijke muziek laat horen. Want uiteindelijk zijn bands als Slint en Talk Talk verantwoordelijk voor de inspiratie van gerenommeerde namen als Godspeed You! Black Emperor, Mogwai, Mono en Sigur Rós. Geef het dus niet op na slechts één of twee luisterbeurten, maar draai het wat vaker. Ontdek de unieke spanningsboog van deze cd, laat je meenemen door de mystiek en laat het vuur ook bij jou ontbranden!

Ruard Veltmaat

CD (remaster 2014):

LP (uitgave 2014):