SnowmanAlbum

Achter de groepsnaam Snowman schuilt de Portugese gitarist, zanger en componist Pedro Miguel Fernandes. Zijn voorliefde gaat uit naar de klassieke prog van Pink Floyd, Genesis en Camel en moderne bands als Porcupine Tree en Opeth. In alle facetten kom je dit ook tegen op zijn tweede album ‘In A Better Place’.

Nu moest ik een hoop geduld hebben bij de komst van de cd uit Portugal, ik dacht dat de Portugese sneeuwman al gesmolten was in de hittegolf, maar het wachten is dubbel en dwars waard geweest.

Want wat een zalig album is “In A Better Place” geworden. Het schrijfproces van drie jaar waar bandleden kwamen en weer vertrokken heeft als eindresultaat een positieve beeld meegekregen. Waar de zang van Pedro Miguel nog wisselt tussen redelijk tot wankelend is het zijn expressieve gitaarspel dat eruit springt.

Het album begint met een filmische intro dat met de bekende toetsen en gitaar geluiden ergens zo in te passen is in één van de Shine On You Crazy Diamond delen van Pink Floyd. Al snel gaat het over in de loeizware metal riffs die we terug horen op The Incident van Porcupine Tree. Met een songtitel die luistert naar de naam The Mysterious Vanishing Of Elisa Lam geeft het hiermee treffend de lading en beklemmende sfeer mee aan dit nummer.

The Broken Man dat dan volgt heeft zowel vocaal als de gitaaruithalen raakvlakken met Pendragon en dat is zeker geen straf. Ook met het tien minuten durende A Storm Coming komt Snowman compositorisch gezien prima uit de verf. En dat allemaal door de psychedelische sound en de mistroostige gitaarlijnen uit de begindagen van Porcupine Tree. Ook de titel van dit nummer is treffend gekozen, want nadat ik mij lekker ingenesteld had scheuren halverwege het nummer agressieve gitaar riffs met rijke vervormingen me uit mijn stoel.

In het middenkader starten de nummers Harbour Of Sorrow, Wherever You Are en To This Day allemaal met een pastorale toon en brengt het prachtig melodisch gitaarspel in de stijl van Andrew Latimer van Camel mij in vervoering. Ook hier slaat Pedro Miguel Fernandes halverwege de nummers weer een stevig pad in waar ditmaal liefhebbers van Mike Holmes van IQ veel in zullen herkennen. Ook horen we voor het eerst wat fluitsolo’s die voor wat rustmomenten zorgen. Toeval of niet, het zijn deze Genesis accenten waardoor het gitaarspel iets weg heeft van Steve Hackett. Dat vervolgt zijn weg in The Sound Of Your Laughter, al pakt het samenspel tussen de Focus-achtige dwarsfluit en puntig gitaar spel hier een stuk pittiger uit.

Het afsluitende Gratitude doet ook al zijn naam eer aan. Zalige fluittonen worden zachtjes omringd met harmonieuze gitaarakkoorden waar de jaren 70 geest van Genesis overheen is gewaaid.

Binnen de nummers is er volop variatie. Rustige passages worden afgewisseld met zware riffs en vele fraaie gitaarsolo’s, al adviseer ik onze sneeuwman voortaan de extreme dissonante tonen voortaan te ontwijken. Het scheurt af en toe gevaarlijk tegen het valse aan. Productietechnisch valt er hier en daar nog wat verbeteren. Het geluid is soms wat vol en zou met een kristal heldere mix nog beter geklonken hebben. Gelukkig zijn de nuances van de twee fluitisten mooie neergezet, dus het kan wel.

Dit zeer veelbelovende album van Pedro Miguel Fernandes heeft daarmee als “In A Better Place” een passende titel mee gekregen en is vooral vanwege het overwegend uitstekende instrumentale werk een groeibriljantje. Snowman kan zowaar een ruwe diamant worden als er in de toekomst een coherente zanger wordt aangetrokken.