Soul SecretAlbum

Progmetal is een prachtig sub-genre waar metal en virtuositeit elkaar stevig omarmen. Ik heb er in mijn leven bakken vol van weggedraaid en met veel plezier. Het Italiaanse Soul Secret windt er al sinds “Flowing Portraits” uit 2008 en met “Closer To Daylight” uit 2011 geen doekjes om en levert vol overgave en met heel het hart een flinke bijdrage aan deze krachtpatserij. De hemel op aarde voor de een, een vreselijke bak herrie voor de ander. Precies zoals het hoort dus.

Op “4” is het al niet anders, ware het niet dat men de afgelopen jaren wederom de weg omhoog heeft weten te vinden. Op dit conceptalbum, opgedragen aan de aan kanker overleden moeder van gitarist Antonio Vittozzi zijn de songs nog net even pakkender en de veelvuldige zijstapjes nog beter geplaatst. Speltechnisch was en is Soul Secret van een heel hoog niveau, daar is iedereen het wel over eens.

Op “4” draagt Soul Secret elf songs ten tonele. De gemiddelde duur van grofweg zes minuten is best behapbaar. Alleen uitsmijter The White Stairs schiet er met bijna zeventien minuten bovenuit. Grootste uitdaging, zeker voor ondergetekende, is met een album van ruim een uur het vasthouden van de aandacht. En daar slaagt Soul Secret uitstekend in. Met geweldige gitaarpartijen die telkens weer verrassen en van een bizar hoog niveau zijn, kun je thuiskomen. Van laag gestemde nu-metal tot zeer melodieuze riffs, het zit er allemaal in. Het toetsenwerk merk je pas op als je er echt voor gaat zitten. Maar dan is het ook genieten geblazen, want Luca Di Gennaro blijkt ongrijpbaar als een paling in de modder en slipt binnendoor, onderdoor en bovenlangs door “4” heen en voegt echt iets toe. Een song als My Lighthouse bewijst dat je in iets meer dan zes minuten een enorme bak muzikaliteit aan de dag kan leggen. En eigenlijk is dat een prestatie op zich.

Enige punt van twijfel is toch weer de zang. Zoals zo vaak ja. Soms zing je gewoon lekker mee, maar dan zoekt Di Pitrantronio toch de irritatiegrens op. Zijn hoge geluid is na een tijdje gewoon wat veel. Daar waar hij neigt naar het geluid van Tommy Karevik is hij op zijn best en maakt hij veel vrienden. Als hij in het spoor van LaBrie raakt, wordt het op enig moment minder aangenaam. Het zou prettig zijn als zijn bereik wat groter was en de zang ook eens een octaaf omlaag zou kunnen. Maar goed, je kunt niet alles hebben.

Een beetje zwanger bestaat niet en Soul Secret gaat zeker geen haters aan het twijfelen brengen. Daar is de intensiteit simpelweg te sterk voor. En daarmee zeg ik eigenlijk dat “4” voor de liefhebber tot de absolute top behoort. Er is duidelijk zeer veel moeite gedaan om dit album in alle opzichten te doen slagen. En met succes. Je moet een flink stuk terug in de tijd om een gelijkwaardig album te vinden. Terug ergens tot in 2011, zeker wel…

Govert Krul