Soul SecretAlbum

Wie dacht dat in Italië alleen maar pastaprog of rock progressivo Italiano gemaakt kon worden, heeft het duidelijk mis. Soul Secret bewijst met zijn tweede album dat ook daar geweldig stevige progmetal gemaakt kan worden. Hun debuut “Flowing Portraits” liet de progressieve scene in Italië al op zijn grondvesten schudden, met dit album tonen ze helemaal aan dat goede progmetal ook in het zuiden van Europa gemaakt kan worden. De invloeden van Soul Secret liggen heel duidelijk bij Dream Theater, maar in hun rustigere momenten hoor ik ook Spock’s Beard-invloeden en in hun vele talrijke stevige momenten: VandenPlas of zelfs Metallica, Megadeth en Iron Maiden.

Soul Secret lijkt geen geluk te hebben met het vinden van een zanger. Michele Serpico kreeg colitis tijdens de opnames van hun debuutalbum, waardoor hij niet lang kon zingen. Op het album is hij toen vervangen door Mark Basile en live door Francesco Sorriento. Toen Michele Serpico zich beter voelde en eenmaal op het  Baltic Prog Fest in juli 2009 meezong met de band, besluit hij om definitief de band te verlaten. Voor hun tweede album hebben ze Arno Menses (van Subsignal) bereid gevonden om het lange slotnummer in te zingen. Uiteindelijk is (voorlopig) als vaste zanger Fabio Manda aangetrokken. Tevens werd net voordat ze de studio ingingen, mede-oprichter en bassist, Lucio Grilli vervangen door Claudio Casaburi.

Het album begint met een tikkende klok en steeds indringendere drums, waarna het nummer Checkmate meteen laat horen wat voor vlees we in de kuip hebben. De ietwat schorre AOR stem van Manda past goed bij deze muziek. Het lijkt een ietwat ruigere en stevigere uitvoering van Bryan Adams. Zonder adempauze volgt dan direct het nummer River’s Edge dat met zijn dubbele bassdrum meteen de snelheid er in heeft. Na zo’n vier minuten krijgen we een duidelijk moodwisseling, waarna het nummer een jazzy uitstraling krijgt, hetgeen direct opgevolgd wordt door een geweldige gitaarsolo van Marco Sfogli (gitarist op de soloalbums van James LaBrie) en het eindigt met een Dream Theaterwaardig eindstuk. Het derde nummer If is een beetje een vreemde eend in de bijt, op dit nummer horen we Anna Assentato in duet met Fabio Manda. Het nummer krijgt een stevige gothic veeg mee, maar het doet toch vooral aan Redemption denken.
The Shelter is dan weer meer een neo-prognummer, waarbij de invloeden van Pendragon en Marillion naar voren komen. Halverwege het nummer hoor ik zelfs invloeden van Yes, vooral door het toetsenwerk van Luca Di Gennaro. Maar alles natuurlijk in een ietwat stevigere versie en hoger tempo. Pillars Of Sand begint met een soort Spaanse Castagnetten, weliswaar uit een doosje (programming heet dat), deze muzikale effecten en tempowisselingen geven het album  steeds weer een verrassende wending en houden het prettig om naar te luisteren.

Het absolute hoogtepunt van het album is dan het ruim zestien minuten durende nummer Aftermath, waarvoor ze dus weer een andere zanger hebben aangetrokken. De Nederlander Arno Menses, bekend van Subsignal en Sieges Even, heeft dit nummer ingezongen voordat Manda de groep kwam versterken. En gelukkig hebben ze dit niet veranderd. Menses, die ongeveer tegelijkertijd een album met Subsignal uitbrengt, zingt hier werkelijk de sterren van de hemel, wat een krachtige en zuivere stem heeft die man, fenomenaal. De stem van Arno Menses wordt wel vaker vergeleken met Jon Anderson, maar zeker in het begin van het nummer is de gelijkenis erg treffend.
Aftermath is een nummer dat werkelijk alles heeft wat je in een goed prognummer zou mogen verwachten: een prachtig progmetal epic sound, verrassende tempo- en stemmingswisselingen, stevige bassdrums, adembenemende solo’s en prachtig toetsenwerk en de formidabele zangkunst van Arno Menses. Kippenvel! Het album sluit af met dezelfde tikkende klok van het begin …

Soul Secret heeft met dit album een waardige opvolger geleverd van “Flowing Portraits”, een album dat al hoge ogen gooide. Dit album gaat gegarandeerd nog hoger scoren.

Mario van Os