SoupAlbum

Ik weet nog goed dat het Soup album “Remedies” mij helemaal van mijn sokken blies.

Ik had een training die een heel weekend duurde. In de middag hadden we vrije tijd en besloot ik op mijn hotelkamer even te gaan liggen met de koptelefoon op. Daar hoorde ik het album voor het eerst en het werd een soort trip die ik niet snel zal vergeten. Die avond scrolde ik door Facebook en zag ik een berichtje van Rob Palmen (Glassville Records) waarin hij schreef enorm onder de indruk te zijn van dit album. Niet veel later tekende de Noorse band een contract bij zijn label.

Voor dit album werd de tijd genomen. Eerder dit jaar bracht zanger en toetsenist Erlend Aastad Viken nog zijn indrukwekkende soloalbum “Giant Sky” uit. Hierin etaleert hij zijn enorme veelzijdigheid. En nu is het dan tijd voor “Visions”, een nieuw recept in het Soup repertoire.

Het album, met geweldig artwork van Lasse Hoile, heeft een speelduur van slechts 39 minuten. Toch voelt het nergens kort aan. Het is een behoorlijke trip. Het album opent met het epische Burning Bridges. Je kunt het nummer verdelen over drie passages. Het eerste deel doet denken aan Godspeed You! Black Emperor en Pink Floyd, weidse klanken, subtiel gitaarspel en warme toetsenmuren. Zodra de zang zijn intrede doet komt het oude Pink Floyd helemaal tot leven. Het middelste deel is donker en intens met onheilspellende toetsen die overgaan in een muur van geluid. De laatste zes minuten maken het meest indruk. De opbouw is hier briljant en gaat over in een symfonisch overdonderend geheel. Dit is Soup op zijn best!

Crystalline is ook weer een ervaring op zichzelf. Het is een bijna liefelijk tafereel van akoestische gitaren, fluit, strijkers en voorzien van warme zang. Ik moet denken aan The Moody Blues en Pink Floyd. Langzaamaan zwelt het stuk aan. Blazers geven het geheel meer body en vanuit de verte hoor je een soort distortion gitaarmuur opkomen. Het is een golf die je in verte hoort vormen en die steeds meer aan kracht en intensiteit toeneemt. Al het liefelijke wordt steeds meer verzwolgen door het geweld. Het blijft maar aanzwellen tot je niet anders kunt dan het volume naar beneden draaien, anders is het gewoon niet te doen! Abrupt stopt het nummer en laat je versuft achter. Zelden heb ik een muziekstuk zo in al mijn vezels ervaren. Het duurde even voor ik het nummer op waarde kon inschatten, maar nu behoort het tot mijn favorieten.

Intiem en warm is Kingdom Of Color. Het is als de warmte die van een knapperend haardvuur afstraalt. Breekbaar door de meeslepende orkestraties en toch ook met heel veel bravoer. Dit is symfonische rock van de hoogste plank. Met Skins Pts. 2-3 hebben ze het beste voor het laatst bewaard. Ook hier is de opbouw ‘Kunst’ met hoofdletters. Prachtige toetsentapijten, meeslepend gitaarspel en een perfecte ritmesectie zorgen voor een echte beleving.

Dit is een album dat vraagt om commitment. Je moet er echt in investeren voor het zijn schoonheid vrijgeeft. Luister er veel naar, filosofeer erover, pluis hem uit en onderga het. En dan zou het zomaar kunnen gebeuren dat je verknocht raakt aan dit album.