Spock’s BeardAlbum

Anno 2019 heeft Spock’s Beard meer studioalbums zonder dan met Neal Morse gemaakt. De band heeft bewezen dat het zonder hun belangrijkste bandlid uit de begintijd prima platen kan maken. Over het algemeen overheerst wel de gedachte dat de beste tijd van de band die mét Neal Morse is. “Day For Night” wordt doorgaans beschouwd als het minste album uit deze tijd. Laten we eens kijken of dit een terechte constatering is.

Het album gaat sterk van start met de eerste twee nummers. De opende titeltrack bevat alle kenmerken van een sterke Beard-song. Sterk toetsen- en gitaarwerk van de gebroeders Morse en Beatles-achtige zang. Dit wordt ondersteund door de ijzersterke ritmesectie en fraai gedoseerde Hammond- en Mellotronpartijen van Ryo Okumoto. Aan het eind van het nummer krijgen we voor de eerste maal op dit album een sectie van de samenzang die zo sterk aan die van Gentle Giant doet denken. Iets waar deze band op elk album wel patent op lijkt te hebben. Deze samenzang gaat nog een stukje verder op het tweede nummer, Gibberish.

Helaas is daarna de koek wel voor een tijdje op. Skin leunt vooral op een zwak refrein en behoort tot de mindere nummers van deze band. Crack The Big Sky begint nog wel veelbelovend met een aantal fraaie tempowisselingen, maar maakt deze belofte verder in het nummer nergens echt meer waar en ook The Gypsy ontstijgt nergens de middelmaat. Gelukkig staat daartussen in de vorm van The Distance To The Sun nog wel een prima ballad gepositioneerd. Ook Can’t Get It Wrong is ondanks (of misschien wel dankzij) het hoge AOR gehalte een prima ballade.

Dat dit album toch een ruime voldoende verdient, is hoofzakelijk te danken aan de epic van het album: The Healing Colors Of Sound. Part 1 is een prima ouverture die alvast een voorproefje geeft van wat Morse later op veel van zijn soloalbums zou laten horen. De drie volgende secties, My Shoes, Mommy Comes Back en Lay It Down zijn feitelijk drie aparte nummers die zich ook als zodanig laten beluisteren. Mommy Comes Back bevat een hoofdrol voor bassist Dave Meros, die hier laat horen dat hij één van de onderschatte bassisten uit het wereldje is. Het is dus inderdaad een beetje een in elkaar geknutselde epic, maar de drie delen zitten ingeklemd tussen delen die thematisch wel weer op elkaar aansluiten, waardoor het niet al te gekunsteld overkomt. De finale is erg sterk met wederom Gentle Giant-achtige zang en een erg mooie gitaarsolo van Alan Morse (en die begeleidende Mellotronpartij in de laatste minuut maakt het helemaal af!).

“Day For Night” is inderdaad niet het beste album van Spock’s Beard. Daarvoor is het gewoon te wisselvallig. Dat maakt dit absoluut geen slechte plaat. Een wat mindere plaat van ‘The Beard’ – met of zonder Neal Morse – is nog altijd prima te pruimen.