StearicaAlbum

De Golem was een mensfiguur, gemaakt van klei, uit de Joodse legende. Volgens de overleveringen werd hij door een rabbijn tot leven gewekt. Deze Golem werd door de Duitse acteur/regisseur Paul Wegener in 1920 gebruikt voor zijn expressionistische film: “Der Golem, wie er in die Welt kam”, die in de loop der jaren uitgroeide tot een echte cultfilm in zijn genre.

In deze film schept rabbijn Yehudah ben Bezalel Levai in het Praag van de 16^e eeuw een klein kleien monster om het Joodse getto te verdedigen tegen het antisemitische geweld. Zijn golem (gespeeld door Wegener zelf) slaat echter op hol en steekt de getto in brand. Alle hoop is gevestigd op een klein meisje dat de golem onschadelijk zou kunnen maken. Deze horrorfilm was de derde film die Wegener maakte over de golem. De eerste twee, “Der Golem” (1915) en de korte komedie “Der Golem Und Die Tänzerin” (1917) zijn beide verloren gegaan.

De regelmatige bezoekers van onze site die de recensie van collega Dick van der Heijde uit 2015 over het album “Fertile” hebben gelezen, kunnen zich misschien voorstellen dat deze donkere postrockband uit Italië zich reeds vier jaar eerder heeft gewaagd aan een live uit te voeren soundtrack bij de hierboven beschreven film. Dit heuglijke feit vond plaats tijdens een jaarlijks cultureel festival in Turijn in september 2011.

In 2014 werden de tien tracks van “Golem 202020” in een studio opgenomen. Deze tien tracks behelzen slechts een gedeelte van de bijna anderhalf uur durende uitvoering uit 2011. In 2019 werd nog een aantal details toegevoegd en vorig jaar werd de single In Flames uitgebracht als een 100-jarig eerbetoon aan de film.

De muziek op “Golem 202020” is minder bruut en rauw dan op “Fertile”, maar is zeker donker, gitaar-georiënteerd en laat een sterk geïmproviseerde indruk achter. Daarbij wordt veel gebruik gemaakt van percussie als aanvulling op de drums.
Je hoort veel invloeden van het massieve King Crimson ten tijde van “Thrak”, het oude improviserende Pink Floyd, de soundscapes van Brian Eno, maar ook het heldere lichte gitaargeluid van Daniël Lanois. In The Rose Festival Part 1 hoor ik zelfs de gitaar van Chris Isaak uit Wicked Game. Dat wordt in The Rose Festival Part 2 overigens gaandeweg volledig teniet gedaan in een hypnotiserende opbouw waarbij gitarist Francesco Carlucci niet zelden gebruik maakt van het typische The Edge (U2)-achtige gitaarspel en daar de nodige psychedelica aan toevoegt.

In de single In Flames wordt alles, inclusief opnieuw een flinke dosis psychedelica, uit de kast gehaald om de hectiek van het in brand staande getto tot klinken te brengen, waar de band overigens goed in slaagt.
In de slottrack Der Golem wordt de muziek van de openingstrack vermengd met de expressionistische hoge vocale klanken van Nazzarena Galassi, hetgeen een fraaie serene sfeer oplevert. Dat is ook wel de sterke kant van Stearica. De band is uitstekend in staat om zijn muziek een sfeer mee te geven die voortreffelijk aansluit bij de onderdelen van de film.

Het probleem met dit album is echter dat de tien tracks niet synchroniseren met de beelden van de film, die overigens in zijn geheel op Youtube te aanschouwen is. Als op zich staande luisterervaring kan “Golem 202020” onvoldoende over de gehele linie boeien. Er staan sterke en opvallende momenten op, maar het blijft de vraag of je als luisteraar zo ver komt wanneer je het album vanaf het begin beluistert. Velen zullen onderweg afhaken en gaan, zoals collega Dick zo treffend zei: op zoek naar vaste aarde onder hun voeten.