De aankondiging van een nieuw studioalbum van Steve Hackett zorgt altijd voor de nodige positieve opwinding in de proggemeenschap. Bij een aankondiging van een nieuw livealbum van de maestro is die positieve opwinding inmiddels omgeslagen in een “Oh ja, daar gaan we weer.”
In het geval van “Live Magic At Trading Boundaries” zou ik daarop een uitzondering met uitroepteken willen maken.
Trading Boundaries is een kleine, intieme concertlocatie in Sheffield Green, Sussex in Zuid-Engeland. Hackett ziet het als een perfecte locatie voor zijn akoestische set en heeft er inmiddels een traditie van gemaakt om er jaarlijks een optreden te verzorgen. De opnames voor dit livealbum stammen van 20 en 21 januari 2024. Kort daarvoor vond er nog het herdenkingsconcert voor John Wetton plaats.
De regelmatige bezoekers van de concerten van de Steve Hackett Band kennen allemaal wel de akoestische intermezzo’s tijdens deze optredens. Het moment dat Hackett plaatsneemt op de stoel en ons met zijn akoestische gitaar in vervoering brengt, al dan niet begeleid door Rob Townsend en/of Roger King.
“Live Magic At Trading Boundaries” staat vol met dit soort akoestische, muzikale tovenarij. Want dat is wat Hackett doet met zijn akoestische gitaar. Dat verfijnde technische spel in combinatie met die prachtige warme klank van zijn gitaar is een ware streling voor onze zintuigen.
Hij put daarbij vooral uit zijn soloalbums “Voyage Of The Acolyte”, met Ace Of Wands en Hand Of The Priestess en “Bay Of Kings” met Barren Land, Black Light en The Journey.
Daarnaast worden we getrakteerd op een aantal, al dan niet uitgeklede, versies van Genesis-klassiekers zoals Blood On The Rooftops, Horizons, Supper’s Ready, After The Ordeal en Hairless Heart.
Er prijken ook twee bewerkingen van klassieke stukken op de setlist. Het intieme Gnossienne No. 1 van Erik Satie in een prachtige versie van Steve (gitaar) én John Hackett op de fluit. Maar ook het door King uitgevoerde, dreigende fragment uit het Orgel Concert van Francis Poulenc, gevolgd door een improvisatie door King, de broers Hackett en Townsend.
Ook schoonzus Amanda Lehmann, vaste gast tijdens Steve’s concerten, zingt hier twee nummers. Het prachtig ingetogen, melodieuze Memory Lane en het bluesy Only Happy When It Rains. Lehmann heeft een prachtige stem, maar als ze met meer power begint te zingen bekruipt me altijd een ongemakkelijk gevoel.
De eerste vijf tracks van dit album speelt Steve alleen. Daarna volgen de samenwerkingen met broer John, Townsend, King en Lehmann. Vooral de combinatie van de fluit van John Hackett met de saxofoon van Townsend klinkt fantastisch, zoals in het fraaie Jacuzzi.
Townsend is een van de weinige saxofonisten die, net als Branford Marsalis, in staat is om zijn sopraansaxofoon het ene moment als een saxofoon, en het andere moment als een hobo te laten klinken. Luister maar eens naar zijn spel tijdens Walking Away From Rainbows.
Roger King toont zich in alles een dienstbaar begeleider. Wat een fantastische muzikant is dat.
Zonder de rest tekort te willen doen, zijn het bijna orkestrale The Red Flower Of Tai Chi Blooms Everywhere en het speelse, Focusachtige Jazz On A Summers Night de onbetwiste hoogtepunten van dit album. In deze tracks klinkt ook de affiniteit door die Hackett met de wereldmuziek heeft.
Steve Hackett bewijst met dit livealbum dat de akoestische intermezzo’s tijdens zijn concerten een essentieel onderdeel van zijn muzikale identiteit zijn en dat hij uitstekend in staat is om de luisteraars daarmee een volledig concert aan zijn gitaar te kluisteren.
Wij maken opnieuw een diepe buiging voor de maestro!