Hackett, SteveAlbum

Nooit een saai moment als je een nieuwe cd van Steve Hackett opzet. Dat is op zijn nieuwste schijf “Surrender Of Silence” niet anders. Het contrast met diens voorganger “Under A Mediterranian Sky” kan bijna niet groter zijn…

Na weer eens wat rustgevend akoestisch werk pakt de meester nu uit met een elektrisch album dat de luisteraar alle hoeken van de kamer laat zien. Er gebeurt zoveel dat je nauwelijks tot rust kunt komen. De elf nummers vormen een muzikale achtbaan. Ik wil graag de term elfbaan introduceren, waarbij de twee enen zich voortdurend in allerlei bochten wringen. Elke keer als ik er weer naar geluisterd heb, heb ik de indruk dat ik zeker twee uur bezig ben geweest.

Het is zeker knap als een album dat met je doet. Hackett laat zijn grote veelzijdigheid als gitarist weer eens duidelijk horen. Zijn solo’s klinken als vanouds melodieus en volgen de emoties die het betrokken nummer dienen op te roepen, maar zijn daarom soms ook hoekig. Het album is ook best stevig, de harde riffs zijn niet van de lucht en Hackett doet zijn best om ook onvermoede klanken uit zijn gitaren te halen. Aan de andere kant is ook de gevoeligheid weer aanwezig. De korte akoestische afsluiter Esperenza en een paar mooie passages op Held In The Shadows getuigen daarvan.

De cd staat ook bol van de orkestraties, die weer van de hand van Roger King zijn. De gevoelige en meeslepende (alt)viool van Christine Townsend voegt hieraan nog een extra dimensie toe. Bij mijn eerste luisterbeurt dacht ik even dat ik naar een orkestplaat zat te luisteren, zeker toen ook nog een serieus koor te horen was. Pas later valt alles op zijn plaats en kun je alle muzikale bijdragen en invloeden goed plaatsen. Nee, je krijgt de muziek van Hackett zeker niet cadeau. Er zit zoveel in (verstopt) en de klanken op zich zijn soms ook zo heftig, dat dit niet ‘even’ valt te bevatten.

Een opvallend detail van Hackett’s spel is ook de vingervlugheid die hij deze keer laat horen, direct al bij The Obliterati, de korte instrumentale intro dat een heerlijke binnenkomer is en waar ook de zware drums en donkere orkestratie opvallen. Dit gaat heel romantisch over in Natalia, met zwierig vioolspel en dat met de eerste zang van Hackett zelf ook weer de nodige wendingen kent, hier dient de koorzang zich aan. Hackett laat zijn gitaar onheilspellend klinken en het wachten is op ‘de solo’ die dan ook niet uitblijft en zoals te verwachten prachtig is.

Ik weet niet of haaien echt tot rust komen bij Relaxation Music For Sharks. De onderwatergeluiden aan het begin en het eind geven wat dat betreft hoop, maar het tussenstuk met vervreemdende gitaargeluiden, riffs en zware orkestklanken zal toch eerder als een belletje voor het diner klinken.

Hackett is een wereldburger en reiziger en tijdens al die reizen doet hij muzikale inspiratie op. Dat horen we terug op Wingbeats. Afrikaanse koorzang met indringende beats zorgen voor een heel aparte ervaring. Hij wisselt dit af met zijn eigen zang en enkele ronduit smeuïge solo’s.

Ook exotisch is de reis van Shanghai To Samarkant (dat ligt in Oezbekistan). Het begint met oosters getokkel op de tar (of is het nou de dutar?). Die laatste wordt bespeeld door iemand die zijn naam waarschijnlijk nog nooit correct gespeld zag: Ubaidulloev Sodirkhon Saydulloevich (2 fouten). Trouwe gast Rob Townsend bespeelt het fluitje de dizi en de basklarinet, terwijl achternaamgenoot Christine heel gevoelig violeert. Wie komt er mee weg om een ijle gitaartoon op bijna steeds dezelfde hoogte bijna anderhalve minuut aan te houden? Steve! Dit is een typisch ‘wereldnummer’ dat je van Hackett kunt verwachten.

Best apart is ook het zware orgelspel (ik zou zweren dat het een échte is en ik ben hier dol op) dat het begin en het eind van The Devil’s Cathedral teistert. Gabriel+Collins-kloon Nad Sylvan maakt zijn opwachting met zijn enige, wat vlakke vocale bijdrage. Hackett’s gitaar schmiert en het orkest draait in de grote kerk weer op volle toeren, soms ook behoorlijk tegendraads.
Je kijkt bijna vreemd op als je het ‘gewone’ nummer Scorched Earth beluistert. Mooie zangpartijen van Hackett en Amanda Lehmann worden afgewisseld met stemmige gitaarsolo’s.

“Surrender Of Silence” laat, zoals Hackett zelf laat optekenen, een kakafonie van geluid horen uit alle windstreken. Het siert deze meester dat hij zijn grenzen (letterlijk) blijft verkennen en verleggen en zich niets aantrekt van wat anderen misschien van het resultaat vinden. Als een rots in de branding van deze woelige zee blijft Steve’s geweldige en veelzijdige gitaarspel het vertrouwde anker om je voortdurend aan vast te grijpen.

Zoals ik al aangaf moet je je niet door één luisterbeurt van de wijs laten brengen. Zeker niet iedereen zal alles prachtig vinden op deze cd, maar ik gun het iedereen om kennis te nemen van al het moois dat soms een stukje onder de oppervlakte (pas op voor de haaien!) verscholen ligt.