Thorne, SteveAlbum

Het uitkomen van een nieuw album van Steve Thorne bezorgt me altijd weer een tweeslachtig gevoel: aan de ene kant is daar die geweldige muziek, aan de andere kant zijn daar die zwartgallige, deprimerende teksten. Die tegenstrijdigheid kenmerkt eigenlijk het volledige oeuvre van de uit Southampton afkomstige Engelsman. Heerlijke melodieuze, aan neo-prog verwante muziek wordt gekoppeld aan afschuwelijke pessimistische complottheorieën. Een soort Thierry Baudet met een gitaar. Het ontkennen van de maanlanding is maar een van de vele theorieën die de goede man erop na houdt, zoals blijkt uit het nummer He Who Pays the Piper van zijn vorige album “Emotional Creatures Pt 3”. Om met een andere politicus te spreken: zelf al aardig op weg naar de maan.

Maar dan weer die stem, die muziek. Mijn collega Ruard Veltmaat verwoordde het al accuraat in zijn recensie van dat eerder genoemde album: “Wanneer ik naar het stemgeluid van Steve Thorne luister, word ik vaak overweldigd door een gelukzalig gevoel”. Ik sluit me volmondig aan bij die mening. Dat wordt weer eens bevestigd bij beluistering van de nieuweling van Thorne, getiteld “Malice in Plunderland”. Als de zwarte humor in de titel je al niet op het spoor zet dan doet het hoesontwerp dat wel: een politicus, geschminkt als een gestoorde clown met aasgieren op zijn hoofd en schouders, afgebeeld voor het parlementsgebouw in Londen. Dat is pas een statement. Het is de letterlijke verbeelding van het nummer These Clowns op het nieuwe album.

Daar waar Thorne zich in het verleden nog wel eens liet begeleiden door een keur aan artiesten uit de progscene is dat de laatste paar albums niet meer het geval. Geen John Mitchell, Gary Chandler, Martin Orford of Tony Levin ditmaal, maar een min of meer vaste begeleidingsband met drummer Kyle Fenton en gitarist Geoff Lea. Alleen Big Big Train drummer Nick D’Virgilio (NdV) verzorgt nog een gastoptreden zoals hij dat ook al deed op voorganger “Emotional Creatures Pt 3”. Maar dat gebrek aan sterrengehalte doet nergens afbreuk aan de muziek: Thorne is een begenadigd songschrijver, multi-instrumentalist en zanger, zowel Fenton als D’Virgilio spelen uiterst solide, maar in muzikaal opzicht staat vooral gitarist Lea op grote hoogte. Met zijn aan David Gilmour verwante spel maakt hij keer op keer het verschil, petje af voor deze relatief onbekende muzikant.

Opener Rumble and Dust is een sterke uptempo rocker met prima drumwerk van NdV. Titelnummer Malice in Plunderland begint met een speech van president John F. Kennedy uit 1961. “The rats are getting wreckless” zingt Thorne in een bijtende tekst tegen een messcherpe gitaar van Lea met een wel heel plotseling einde. Weer een quote aan het begin van Tall and Strong, ditmaal uit Game of Thrones, waarna zich een heerlijk nummer ontwikkelt met Lea’s gitaar in de hoofdrol. Catherine Wheel zorgt niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk voor vuurwerk, weer een gesproken tekst als intro met heerlijke melodieuze muziek en zang. Cup of Truth doet me een beetje aan Electric Light Orchestra denken door de piano, de gitaarriff en de harmoniezang.

De gesproken quote in Who or Where You Are gaat over de zogenaamde New World Order, de aloude en allesomvattende complottheorie over de Illuminati. Lea produceert Jeff Beck-achtige uithalen op zijn elektrische gitaar, NdV’s drumwerk is uiterst herkenbaar. “The ocean will rise 1/100th of one percent, over the next 300 fucking years”, Trump’s beruchte afwijzing van de klimaatwetenschap in 2022, sluit het nummer af. These Clowns is de muzikale verbeelding van het hoesontwerp. Of omgekeerd natuurlijk. Scherpe teksten tegenover een aanstekelijke en zelfs wat softe melodie, typisch Thorne. Dat laatste geldt niet voor de solo van Lea. Ook in Good Times to Come weer de scherpste teksten op een lieflijk Beatles-esque thema met piano, fretloze bas en blazers, het blijft knap.

To Mock a Killingbird is een kort intermezzo waarin steeds een herhaling van dezelfde frase “This is extremely dangerous to our democracy”. Hierbij wordt verwezen naar een HBO-aflevering die de Sinclair Broadcast Group te kijk zet voor de beïnvloeding van de publieke mening door het constant herhalen van dezelfde ‘waarschuwing’. Lang verhaal voor een soundbyte van exact 44 seconden… Downstream is de afsluiter van “Malice…” met de stuwende drums van NdV, een sterke baslijn van Thorne zelf en misschien wel het beste gitaarwerk van Lea tot slot.

Tien nummers in ruim veertig minuten, het houdt niet over maar liever kort en goed dan lang en saai. Thorne is niet van de epics, de meeste nummers duren rond de vier minuten, alleen Who or Where You Are tikt de zeven minuten aan. Af en toe voelt het als een zoekplaatje of beter, zoektocht naar de quotes en uitspraken en de betekenis ervan. Leuk maar vermoeiend. En Thorne bereikt zijn doel: ik duik er toch maar weer in, hoe ironisch.

Nog even terug naar die teksten. “Mijn nieuwe album is een directe en eerlijke manifestatie van mijn gevoelens, gedachten en emoties met betrekking tot de afgelopen twee jaar of langer, richting de gekke tirannieke, bedrieglijke aanval van de ‘machten die niet zouden moeten zijn’ op ons, het volk”, zegt Thorne. Het schrijven van hoopvolle, opbeurende liedjes en teksten vindt hij misleidend en oneerlijk in deze donkere en onzekere tijden waarvan hij vindt dat ze ons zo duidelijk opzettelijk worden opgedrongen.

Tja, wat moet je daar nou mee? Het doet me een beetje denken aan het schisma dat Roger Waters al enige tijd veroorzaakt binnen de muziekindustrie (en daarbuiten). Het is niet nieuw, ook John Lennon, Bob Dylan en, om dichter bij huis te blijven, Fish zongen al dat ze de regering/overheid niet vertrouwden (State of Mind). Maar dit gaat een stapje verder. Hoeveel verder kan alleen Thorne zelf bepalen. Hopelijk komt er ooit een omslag in zijn denken. Zolang het maar geen invloed heeft op die heerlijke muziek die de schaduwzijde van zijn teksten wat meer licht geeft. Wordt ongetwijfeld vervolgd.