Wilson, StevenAlbum

Als je de social media rond Steven Wilson bekijkt lijkt het wel of de proggemeenschap hem als bezit beschouwt. Volgens velen moet hij vooral progrock maken zoals hij met Porcupine Tree deed. Maar Steven Wilson heeft zelf nooit gezegd dat hij een progrock artiest is. Toevallig maakte hij heel vaak (extreem goede) prog. Maar Wilson is geen publiek bezit en maakt wat hij zelf graag wil maken.

Dat heeft hij altijd al gedaan. Bij Porcupine Tree had hij een psychedelische periode, daarna een pop-georiënteerde gevolgd door een hardere metal kant. Ook wat betreft zijn solowerk zie je die tendens. Zijn laatste album, “To The Bone”, was al een voortreffelijke ode aan de betere popmuziek en wie het laatste No-Man album “Love You To Bits” heeft gehoord had op zijn klompen aan kunnen voelen door welke stijl hij momenteel geïnspireerd wordt.

Welke stijl hem ook uitdaagt, door zijn gedrevenheid en perfectionisme weet hij altijd te excelleren. Hij weigert zichzelf te herhalen en zoekt altijd naar creatieve uitdagingen. Ook nu slaagt hij daar wonderwel in. Evenals op “To The Bone” wordt de basis gevormd door popmuziek en toch kun je beide albums bijna niet met elkaar vergelijken.

“The Future Bites” handelt over thema’s als egoïsme, hebzucht en individualisme. Een aantal sleutelnummers op het album heeft een cleane, bijna steriel aanvoelende productie gekregen. King Ghost, Eminent Sleaze en Personal Shopper voelen koud, zakelijk en afstandelijk aan. De songs er om heen voelen juist weer warm en intens aan. Die klinken daardoor meer hoopvol. Een contrast dat erg goed werkt.

Wilson werkt op dit album nog meer met elektronische invloeden. Zijn vaste muzikanten zijn behoorlijk uitgedaagd en hebben op het eerste gehoor veel meer een rol op de achtergrond. Als je echter de nummers gaat uitpluizen valt het inventieve basspel van Nick Beggs op, evenals het sterke toetsenspel van Adam Holzman.

Ik ben blij dat ik de stream van dit album begin november al ontving. Dit album heeft vele luisterbeurten nodig om te doorgronden. King Ghost is zo’n nummer dat in eerste instantie zakelijk en steriel aandoet. Toch heeft het zich ontpopt tot een van de beste tracks van dit album. De beat is sterk en ligt mooi diep in het gehoor. Het Prince-achtige woordloze refrein werkt bijzonder goed, evenals de vervormde zang. De toetsen hebben een bezwerend karakter en dompelen je helemaal onder in het geheel. Het geheel doet denken aan Massive Attack.

12 Things I Forgot is een popsong die niet misstaan had op één van de eerste twee Blackfield albums. De akoestische gitaar vormt de basis en het refrein is prettig aanstekend. Man Of The People doet sterk denken aan Tears For Fears en nestelt zich langzaam onder je huid. Het toetsenwerk is hier prachtig in een meer ondersteunende rol. Personal Shopper is het langste nummer van het album en de eerste single die Wilson op zijn fans losliet. Het bracht een storm aan reacties. Positief, maar vooral heel veel negatief. Toch is het wat mij betreft het sleutelnummer op dit album. Het heeft een verslavend repeterend karakter en de sterke achtergrondzang werkt geweldig. Dat Elton John zijn stem verleent aan dit nummer is leuk meegenomen. Ik vind het een epische popsong, waarin de genialiteit van Wilson volledig tot uiting komt.

Het album wordt afgesloten door het gedragen Count Of Unease. Een warm en verstillend nummer dat uitblinkt in minimalisme. Het heeft een mooi ambient karakter dat doet denken aan de begindagen van Pocupine Tree.

Dat Steven Wilson allround is, is een understatement. Deze man leeft en ademt muziek en bezit een onmetelijke dosis creativiteit. Alles waar hij zijn tanden inzet groeit uit tot een succes. In de pop- en elektronicahoek zal hij met dit album heel wat nieuwe fans aanboren. Elke keer weet Steven Wilson zich weer te vernieuwen, ben je dan niet een voorbeeld van progressie? Dit album is absoluut geen afscheid van de progressieve rock, het is het maximaal oprekken van de kaders. Meer dan ooit is Steven Wilson een pionier binnen het genre.

CD:

Gekleurd vinyl:

Blu-ray: