StuckfishAlbum

Mijn collega Jos Driessen was niet geheel overtuigd van het debuut “Calling” van Stuckfish. In zijn ogen en oren maakte deze band melodieuze (hard)rock waar het progressieve sausje helaas met een loep te zoeken was (oké, deze samenvatting is wel echt in mijn eigen woorden). In de afgelopen jaren heeft deze Engelse band nog twee albums uitgebracht die Progwereld niet hebben bereikt. Nu ligt dus “IV” ter recensie van uw recensent.

Met Shadows & Moonbeams wordt het album afgetrapt. En de vocale harmonieën doen je direct in de sferen van Styx belanden. De muziek doet sowieso erg Amerikaans aan. Ook een band als Foreigner komt in mijn gedachten op. Nadat ik de hele plaat heb geluisterd, vind ik dit direct het beste nummer van de plaat.

Silenty Waiting is een wat onopvallend nummer, dat het vooral van de gitaarsolo van Ade Fisher moet hebben. Lifeline begint een beetje als een Jadis-song om daarna te evolueren in Styx-achtige AOR. Ik vind dat daar op zich niks mis mee is, maar de wat overdreven zang van Phil Stuckey, die nogal theatraal zingt, begint mij eerlijk gezegd wat op de zenuwen te werken. Helaas geldt dat ook voor de rockballad Liberty. Dit is een sterk aangezet ‘strijdlied’, dat helaas zelfs herinneringen oproept aan jaren 80 glam(hard)rock. Dit is voor mij echt een brug te ver.

Het slappe Fragile biedt helaas geen soelaas. Dit is voor mij echt te glad. Ik vind The Time Of Your Life een stuk beter. De muziek klinkt wat symfonischer en spannender en een en ander wordt mooi opgebouwd. Dit liedje ligt erg in de lijn van Styx. Maar ik mis de echt overtuigende melodielijnen. In mijn ogen blijft het vooral te glad.

Het poppy en wat meer energieke JFKX dan… De jaren 80 komen langs met wat glamrock, een korte zwevende toetsensolo en de wat aangezette zang van Stuckey zijn kenmerkend voor dit nummer. Wat dit nummer echt mist is een aansprekend refrein. Het intro van Fly (On Feathers Of Hope) is veelbelovend. Ik vind vooral het orgelgedeelte best mooi. Maar in plaats van dat dit symfonisch verder wordt uitgebouwd, zingt Stuckey weer erg theatraal, gevolgd door musicalachtige stukjes die nogal geforceerd aandoen. Het nummer loopt niet echt lekker. Al zorgt Fisher wel voor een uitstekende gitaarsolo in Pendragon-stijl. Ook de finale is in orde. Het overdreven einde met Fly… is dan wel weer een smetje.

Het lange en gedragen SkiesFall is het sluitstuk van deze plaat. Het kabbelt maar een beetje voort. Op het moment dat er wat energie in komt, wordt dat al snel weer de kop ingedrukt. Bij het schrijven van deze  recensie en het luisteren naar de muziek komt het woordje ‘te’ daarbij steeds terug. Te glad, te overdreven, te veel platgetreden paden, te weinig urgentie en overtuiging. Ik ben echt wel van de songgerichte symfo. En met het klimmen van de jaren vind ik een cleane sound steeds minder storend. Maar dit album van Stuckfish is voor mij een brug te ver.