SturpAlbum

Sturp is Daan van Eijndhoven uit Amsterdam. Hij speelt alle instrumenten, waaronder drums, basgitaar, gitaren en – zo te horen – allerhande tuingereedschap. Hij schrijft alles, neemt het zelf op, produceert en mastert, maakt het artwork en stuurt de promo’s rond. De promo voor zijn vierde album “Deny All Knowledge” heeft een poos in mijn speler gezeten, want dit is zulke buitenissige muziek, dat je de tijd moet nemen voor een gefundeerd oordeel. Dat is dit overigens niet.

“Swordfishtrombones”, daar moest ik aan denken. Misschien wel omdat die geniale plaat van Tom Waits uit 1983 bol stond van de hoekige, bonkige en toch buitengewoon swingende muziek, met veel gitaren en banjo’s van gitarist Fred Tackett (Little Feat). Muziek die volledig buiten de tijd stond, maar toch een snaar wist te raken.

Sturp is veel steviger en op een bepaalde manier ook raarder. Op de metal-Rio schaal scoort het album op allebei de assen best hoog. Op zoek naar vergelijkingsmateriaal dichterbij huis kwam ik op Kiem en Sjako!, maar eigenlijk staat Sturp ook wel volkomen op zichzelf. Stel je voor: echt loodzware scheurakkoorden op een maximaal overstuurde gitaar, stevige of juist subtiele drum, tamelijk virtuoze basgitaar en daartussendoor een banjo of een vintage rockabillygitaar.

De composities grenzen soms aan het minimalistische, zoals Autumnal Migration, dat bijna vier minuten onbarmhartig door beukt, en lijken soms, vooral als de banjo een grotere rol speelt, een soort donkere bluegrass. En op andere momenten hoor je jazz, zoals van Marc Ribot of Bill Frisell. Weird, maar boeiend. Of zoals Daan zelf zegt: “Sturp kan vanwege de veelvuldig voorkomende vervormde gitaren ‘Instrumetal’ worden genoemd. Maar ik noem het zelf gewoon ‘instrumentale lompe herrie met een twist’.”

Die twist, daar is het natuurlijk om te doen, al is de lompe herrie toch ook wel erg lekker. Een mooi voorbeeld is Back On The Drink, een soort dronken dansje met een banjo, een solerende basgitaar, een barpiano, en ondertussen die scheurende gitaar op de achtergrond. Eigenlijk denk je: “Waar zit ik in vredesnaam naar te luisteren?” Maar het is toch ook grappig, boeiend en knap gedaan. Deze tingeltangel wordt vervolgd met Desperate Measures, ook geestig, maar meer een ontmoeting tussen een circusorkestje en Sepultura. En zo gaat het maar door, dertien geweldige composities lang.

Genadeloos, divers en waanzinnig creatief, al had Daan van mij die oversture gitaren af en toe wel iets meer mogen doen bedaren. De muziek was er niet minder raar om geworden en net iets fijner voor de oortjes. Desalniettemin mogen we blij zijn met zo’n bijzonder talent en met zo’n volstrekt compromisloze, malle, intense, briljante plaat. Als je van een avontuurtje houdt, of van bijzondere gitaristen, dan is dit voor jou bedoeld. Kijk op de Sturp website, daar is al zijn muziek gratis en voor niks te downloaden. Doe jezelf een pleziertje, en ga nu!