Suburban SavagesAlbum

Men dicht optimistische klanken dikwijls minder diepgang toe, ofschoon er veel overtuigende lenteachtige muziek te vinden is. Zo ook “Demagogue Days” van Suburban Savages. Deze plaat biedt humorvolle hoop tijdens deze coronadagen. Niettemin vraag ik me af of dit vreugdevuur minder diepgravend is dan eerder werk van de band.

Deze Noren maken namelijk symfonische rock met een tegendraadse twist. Dit blijkt bijvoorbeeld uit het opvallende percussie- en synthesizerwerk. De muziek heeft daarenboven een ietwat satirische bijklank: een gevoel voor humor kan deze muzikanten niet ontzegt worden. Het laat de muziek luchtig klinken. De band komt hier bovendien toegankelijker en melodischer uit de hoek. Namen als Camel of Caravan komen onder meer naar boven; hetgeen aansprekende maar minder uitzonderlijke associaties zijn. De composities voelen verder losser en schetsmatiger aan. Dit uit zich onder meer in langgerektere structuren.

Het bovenstaande blijkt ogenblikkelijk uit de frisse synthesizertonen en lenteachtig ritmes die het album openen. Aroused And Confused vormt zo een laconieke inloop die aanvankelijk mat aanvoelt. De glazige tonen halverwege zijn niettemin als vanouds eigenzinnig en de statige synthesizers die daarop volgen zijn eveneens interessant. Meer nummers winnen gaandeweg aan kracht. Under Mirrored Skies kent bijvoorbeeld van meet af aan hoekige, funky ritmes, maar nadat de versnelling wordt ingezet, is het pas echt spannend. De uitbundige binnenstormende gitaren en synthesizers, zijn zelfs buitengewoon sterk. Hoewel de speelstijl aangenaam is, zou je soms wat extra pepers lusten. Dit bieden deze Noren op Inconoclast. Deze compositie valt vanwege de ietwat dreigende sfeer op. Hectische klanken komen immers met wapengekletter en de Gentle-Giant-achtige samenzang schreeuwt virtuositeit. De opbeurende synthesizers zijn krijgshaftig en het raggende gitaarspel dat de toetsen verdedigt, creëert een unieke sfeer. Dit blijft wel bij!

Op de voornoemde composities bewijst de band diepgravende doch vreugdevolle arrangementen te kunnen maken. Daarentegen zijn de opvallende, verrassende passages slechts spaarzaam aanwezig. Deze muziek lijkt zich voornamelijk te richten op melodieën die een tijd lang de aandacht vasthouden. Dit werkt, maar de arrangementen ontberen hierdoor wel aansprekende detaillering waardoor het resultaat wat al te gemakkelijk overkomt. Hoewel de band hiermee steken laat vallen, is het eindproduct nog steeds aangenaam.

“Demagogue Days” is immers over het geheel genomen overtuigend. De luisteraar treft hier frisse symfonische rock aan die muzikaal zonlicht brengt. Een aantal intelligente kwinkslagen zorgt ervoor dat deze plaat zich boven de middenmoot verheft. Met een milde slag om de armen is dit album daarom aan te raden aan menig symfonische rockliefhebber.