SyndoneAlbum

La Bella E La Bestia (Belle En Het Beest)? Nee vrienden, de crux zit hem in de dubbele betekenis van ‘e’ in het Italiaans. Op dit album van Syndone hebben we het over Belle Is Het Beest… Het is niet alleen een woordgrap die de Italianen op hun vierde album toepassen. Er schuilen bewust grotere zaken achter het concept van dit album, wat wel gebaseerd is op het bekende verhaal uit 1756 van Le Prince de Beaumont. Syndone heeft aan dit verhaal zijn eigen draai gegeven en daar een eigen interpretatie op losgelaten, met een roos in de hoofdrol.

Eenvoudig te verteren is deze schijf niet. Het is typisch een album waar je moeite voor moet doen om het te doorgronden en te waarderen. Vergelijk het met het leren drinken van wijn of bier. Leren waarderen en drinken zijn overigens uitdrukkingen die ik nooit goed heb begrepen. Ik geloof niet in het leren luisteren van en naar muziek. Het grijpt je of niet of dat nu vroeger is of later. De doorzetters en gelovigen die deze moeite toch willen doen zullen alle zeilen moeten bijzetten het vocale gedeelte van dit werkje te ontrafelen. Het opera-achtige en theatrale stemgeluid wat Riccardo Ruggeri hier laat horen moet je liggen. Luister maar eens naar Complice Carnefice, Orrible Mia Forma en Mercanti Di Gioia. Aan de andere kant moet je ervan bewust zijn dat Ruggeri alle vijf rollen in dit verhaal voor rekening neemt. In dat licht bezien doet hij dit dankzij zijn veelzijdigheid voorbeeldig. Dat de tijdspanne van drie kwartier daarvoor op deze cd te kort is staat voor mij vast.

Muzikaal gezien steekt het album naar mijn smaak sterker in elkaar. Gelijk al vanaf het openingsnummer Introitus is daar de weldaad aan authentieke en vol klinkende toetsen. Nik Comoglio is wat dat betreft een man naar het hart van de liefhebber van origineel toetsenwerk. Voor Hammond orgels en Leslie boxen van jonger dan 40 jaar komt hij zijn bed niet uit. Het woord ‘sample’ komt in de mans productencatalogus al helemaal niet voor. Ga verder met de muzikale optelsom met een keur aan strijkinstrumenten, saxofoon, percussie en een compleet koperblaaskwintet en onder streep kan je misschien (g)een voorstelling maken van het resultaat qua geluid. Neem zelf de proef op deze optelsom door het beluisteren van Il Fiele E Il Limite en Bestia!

Een eervolle plaats heeft de groep ingeruimd voor Ray Thomas, die op deze schijf een zeer bescheiden bijdrage levert met zijn fluitspel. Thomas (van 1941), bijgenaamd The Flute, geniet uiteraard bekendheid als groepslid van The Moody Blues en laat horen nog steeds over een lange adem te beschikken. Ook hij kan niet maskeren dat “La Bella E La Bestia”, voorzien van wat mij betreft de hoes van het jaar, voornamelijk genieten is voor de fijngevoelige liefhebber van theatrale klassiek getinte symfonische rockmuziek.

Hans Ravensbergen