Tempus CucumisAlbum

Na zeven albums en een single is de ep  “Alptraum” alweer de negende release van het Belgische duo Tempus Cucumis. Zoals collega Jurriaan Hage in zijn recensie van “Rêves” uit 2023 al terecht opmerkte, hadden wij bij Progwereld, geheel onterecht, nog nooit van dit duo gehoord.

Op “Rêves” liet het duo al horen uit te blinken in avontuurlijk en gevarieerd gitaarspel, vaak ondersteund door dito pianospel. Ondanks het vaak stevige gitaarwerk speelt de jazz ook een prominente rol in hun muziek.
De single The Axe Drops van begin 2025 voegt daar nog een zeer interessant vocaal aspect aan toe in de persoon van de jonge, uitermate getalenteerde, Belgische jazzzangeres Anne-Lien.
Misschien vormt de titel van die single wel de perfecte schakel tussen het, soms dromerige, “Rêves” en het donkere “Alptraum”, dat overigens niet geheel gevrijwaard is van heldere gitaarpartijen.

Het nieuwe, volledig instrumentale album opent met Morpheus, de Griekse god van de droom. Dromerig, Steve Vai-achtig gitaarspel, gecombineerd met pianospel dat doet denken aan Joe Jackson uit de periode van “Night and Day” en “Body and Soul”. Halverwege wordt de droom, en daarmee het muzikale palet, beangstigender. Door de zware drums en de heavy gitaar worden we geconfronteerd met een Dream Theaterachtig geluid, waar de heren dan uiteindelijk weer het dromerige thema over uitsmeren door middel van piano en synthesizer.
In Phobetor, een droomdemoon uit de Griekse mythologie, ontwaren we meer jazzinvloeden, vaak afgewisseld met heavy staccato ritmes en de Vai-achtige gitaren in combinatie met piano en synthesizer.

In Phantasos, een andere Griekse god van de dromen, vaak van levenloze zaken als hout en water, worden we een jazzkroegje binnengetrokken, waar het er bij nader inzien toch iets heavier aan toe gaat. We krijgen nu een speelser thema op gitaar voorgeschoteld, dat later in combinatie met de synthesizer zeer melodieus uitpakt.
Endymion, een Griekse schone jongeling, de personificatie van de slaap, schotelt ons de bevrijding uit het labyrint voor. Die bevrijding krijgt gestalte in een fraaie melodie op synthesizer en gitaar.

Daarmee vormt deze “Alptraum”-ep muzikaal gezien een pamflet van veerkracht en het verdringen van de duisternis, door heldere melodieuze structuren in gitaar en piano, met hier en daar een vleugje virtuositeit in beide. De productie van deze ep is een stuk helderder dan de vorige releases van Tempus Cucumis.