Adekaem, TheAlbum

In 2021 bracht de Poolse groep The Adekaem zijn vierde album “The Great Lie” uit. Daarmee zetten zij zich bij ons op de kaart en bleven wij ze volgen. Met resultaat, want opvolger “All The Dreams” is reden genoeg om niet van diezelfde kaart te verdwijnen.

Ten opzichte van “The Great Lie” zien we enkele veranderingen. Op dat album staan nummers met een lengte van epische proporties. Dit nieuwe album kent tien vrij compacte nummers met één uitschieter van iets meer dan zeven minuten. Ook de totale speelduur van nog geen uur (inclusief de drie extra nummers) is aanzienlijk korter dan de 76 minuten van zijn voorganger. Verder valt op dat Jakub Basoń nu tot de vaste bezetting behoort. Hij speelt alleen een riedeltje fluit, maar is verantwoordelijk voor alle  teksten. Al die veranderingen zorgen wel voor een lichte koerswijziging.

Niet veranderd en kenmerkend voor de groep is het gebruik van de gitaarsynthesizer. Dat is een gitaar die als synthesizer bespeeld kan worden. Het geluid houdt ook het midden tussen gitaar en synthesizer. Je komt dit instrument niet vaak tegen, omdat ze bij gitaristen niet bijster geliefd zijn. Daarnaast valt op dat er twee zangers zijn, die elk op een paar nummers de zang voor hun rekening nemen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de accentloze zang van Marcin Staszek mij beter bevalt dan die van Daniel Kurtyka. Maar dat is een kwestie van smaak. Op enkele nummers zorgt een niet met naam genoemde zangeres voor ondersteunende woordloze zang.

The Adekaem zit duidelijk in de hoek van de toegankelijke neo-prog. Het luistert over het algemeen prettig weg, mede dankzij lang uitgewerkte en smaakvolle solo’s op gitaar, gitaarsynthesizer en toetsen. De mannen houden niet van ingewikkeld en moeilijk doen. Je kunt het geluid enigszins vergelijken met dat van Millenium en Retrospective. Het openingsnummer Soul Of Syria en het aansluitende Premonition zijn daar goede voorbeelden van. Het laatste heeft ook etnische invloeden.

Indien je benieuwd bent naar de gitaarsynthesizer, dan kom je met het lange The Geographer en Something Is Coming goed aan je trekken. Ook de twee instrumentale nummers, Mystic Moon en Full Moon Hike, zijn gebouwd om dit bijzondere instrument.

Het titelnummer All The Dreams is met recht de uitsmijter van het schijfje. De eerste minuut mag je best saai noemen, maar daarna gaat het loos met groovy en funky ritmiek, een lange en pakkende gitaarsolo met aansluitend een net zo lange toetsensolo. Richting het einde gaat het lichtelijk over de top in een opzwepend slot.

De drie extra nummers voegen niet veel toe. In Premonition en Inmate’s Cry hoor je de andere zanger en aan Disassociation is een korte fluitsolo toegevoegd. “All The Dreams” is een fijn en ongecompliceerd album en interessant voor de neo-progger in het algemeen en voor de fan van genoemde groepen in het bijzonder.