Amber Light, TheAlbum

De Duitse band The Amber Light presenteert met haar tweede volledige album een raar probleem. Collega Dick van der Heijden hoorde in debuutalbum “Goodbye To Dusk, Farewell To Dawn” invloeden terug van bijvoorbeeld Pink Floyd. Ik ken die plaat niet, dus kan er niet over meepraten. Wel weet ik dat Pink Floyd op dit tweede album volkomen uit het beeld verdwenen is. Wie hier nog iets van die band in terughoort, is niet goed bij zijn hoofd.

Wat hoor ik dan wel? Ik hoor een band die op twee gedachten hinkt. In de eerste instantie is The Amber Light een rockgroep met commerciële ambities. Een geluid dat ergens tussen punk en new wave hangt, gitaarpop die raakvlakken met Coldplay vertoont, maar ook met U2 en zeker met The Cure. Hier en daar melancholische, maar vooral energieke powerpop met veel drive en enthousiasme.

Aan de andere kant wil The Amber Light meer zijn dan dat, meer avontuur in de muziek stoppen. Dat uit zich bijvoorbeeld in The Deep Twist, een gedragen nummer dat van No-man had kunnen zijn, of in No Love Lost, dat me in de verte aan Riverside doet denken. Deze band noemt één van haar liedjes Fire Walk With Me, een verwijzing naar de gelijknamige David Lynch verfilming van Twin Peaks. Die verwijzing suggereert verwantschap met die sfeer van waanzin, verderf en vooral gevaar. Voor dat soort grootse ruigheid kleurt The Amber Light nét even te braaf binnen de lijntjes. De experimenten blijven beperkt tot wat meer vervorming, wat tragere ritmes, wat langere instrumentele passages. Daarmee draagt dat ‘avontuur’ niet veel bij aan de kwaliteit van het album.

Daar zit ‘m dus het dilemma: De Mr. Hyde-kant van de band maakt misschien de interessantere muziek, maar de Dr. Jekyll-liedjes zijn een stuk beter. Een powerpop-parel als Does It Ever Get Better is briljant en pronkt intussen op mijn i-Pod, maar heeft niets met progressieve muziek te maken.

Die gespletenheid doet overigens niets af aan de kwaliteit van dit album, dat per liedje beter wordt. Je moet er even aan wennen dat de stem van zanger Gabbiani wel erg prominent bovenop de mix ligt; je hoort daardoor des te beter elke gemiste noot, elke lui getimede frasering. Gaandeweg wordt de zanger beter, of in elk geval beter te genieten. Ben je daar doorheen, dan heb je hier twaalf liedjes waar geen mislukking tussen zit. Niet elk stuk is even bijzonder, een nummer als Never Fade Out wordt niet gesteund door een bijster interessante melodie. Maar wat het liedje mist aan originaliteit, wint het aan aanstekelijke energie. The Amber Light weet te rocken en te stampen zonder dat de muziek aan spanning inboet.

“Play” (hoofdprijs voor de minst originele albumtitel van de maand, overigens) is een bijzonder prettig album vol aanstekelijke, lekkere rock en pop. Geen prog, maar ik zeg altijd maar zo: prog smog, een mooie plaat is wat waard! En een mooie plaat is “Play” absoluut.

Erik Groeneweg