De muziek van The Chant is vooral intens. Intens in beleving, zeker qua dichtheid van de muziek. Op het eerste oor zou je anders beweren, maar eenvoudige, simpele akkoorden zal je niet vinden in de muziek van The Chant. Diverse klanken van verschillende gitaren, veel toetsen en een weemoedige stem van de zanger zorgen ervoor dat je aan het einde van het album bijna uitgeput neervalt in de bank. Je zou bijna zeggen dat het beluisteren van dit album goed is voor je conditie.
Het is niet zo dat je overdreven fit moet zijn om dit album te beluisteren, dat is natuurlijk overdreven, maar het tekent wel voor de dichtheid van de muziek van The Chant. Het Finse zevental is sinds “A Healing Place” enorm gegroeid. En dan heb ik het nog niet eens zo over een verbeterd eigen geluid, maar meer om de kracht van de sterke composities die je een hele cd geboeid houden, in tegenstelling tot het vorige album. Op “A Healing Place” had de band daar juist nog wel eens moeite mee. Elk nummer op “New Haven” is namelijk sterk hypnotiserend en de liefhebbers van melancholische muziek kunnen zich wat mij betreft volledig verliezen in de boeiende klanken van de Finnen. Een kniesoor zal zeggen dat de muziek en stem van zanger Ilpo Paasela bevorderlijk voor een depressie is, maar daar ben ik het niet mee eens, hoewel de fervente liefhebbers van doom metal dit niet ter zijde zullen schuiven. Prijspakkers zijn nummers als Come To Pass, wat heerlijk meerstemmig en meeslepend is en het onderhoudende Minotaur . De gitaarakkoorden zijn in beide songs pakkend en vooral de opbouw is enorm sterk en subtiel, maar eigenlijk geldt dat voor alle songs. Sluitstuk Come To Pass is heerlijk stuwend en komt na bijna negen minuten plotseling tot stilstand om je weer wakker te schudden uit de uitputtende trance.
De naam van The Chant wordt in Finland met respect uitgesproken, het wordt nu tijd dat dit ook in Europa gaat gebeuren. De grondstoffen voor succes heeft de band met “New Haven” inmiddels afgeleverd. Probeer de cd eens uit als je houdt van namen als het huidige Alcest, het vroege Anathema en aanverwante doom metal bands met cleane zang.
Ruard Veltmaat