Dark Element, TheAlbum

Onlangs mocht ik een recensie verzorgen van de dvd “Decades: Live In Buenos Aires” van Nightwish met de winnaar van de Nederlandse Popprijs 2019,  Floor Jansen in een glansrol. Wie schetst mijn verbazing toen ik kort daarna een promo-link kreeg toegezonden van The Dark Element, een Fins/Zweedse symfo-metal band met Anette Olzon in de gelederen…

Zij was notabene de voorgangster van Floor Jansen in Nightwish, die na gezondheidsproblemen en een onverwachte zwangerschap in 2012 uit de band werd gezet. Olzon werd in 2016 door het label Frontiers aan de Fin Jani Liimatainen voorgesteld als de juiste zangeres voor het nieuwe album van deze voormalige gitarist van Sonata Arctica. “Dat is geen straf” zal Liimatainen destijds hebben gedacht.

Het titelloze debuutalbum werd in november 2017 uitgebracht met Jonas Kuhlberg als bassist en Jani Hurula op drums. In 2018 trad de band voor het eerst op tijdens het Sweden Rock Festival en verzorgde daarna een aantal optredens in Japan en Zweden. In 2019 werd Hurula vervangen door Rolf Pilve, die tevens op dit nieuwe album drumt.

Wanneer je Nightwish, de stem van Agneta Fältskog (ABBA), de melodielijnen en klassieke akkoorden van Asia en het geluid van Kiss ten tijde van het album “Dynasty” in een koker gooit en er flink mee schudt, is The Dark Element ongeveer het eindresultaat. De ingrediënten zijn op zijn minst zeer interessant. In vergelijking met Nightwish klinkt The Dark Element minder zwaar, lichtvoetiger en ontbeert het de folky invloeden. Zo zouden sommige nummers , ontdaan van hun metal-jas, niet misstaan op het Eurovisie Songfestival.

Over Eurovisie Songfestival gesproken, op dit album klinkt Olzon als de power-versie van de blonde ABBA-zangeres, hetgeen overigens geen toeval is. Voordat ze in 2005 in Nightwish Tarja Turunen opvolgde, zong ze in een ABBA-coverband. Dat lichte, heldere timbre in haar stem verklaart tevens waarom ze in Nightwish eigenlijk niet echt op haar plek was. De zeer catchy melodieën en akkoordprogressies doen me heel erg aan de eerste drie albums van Asia denken. Daarentegen mist The Dark Element het vernuft van iemand als Steve Howe en het instrumentatievermogen van Geoff Downes.
In tracks als Pills On My Pillow, Get Out Of My Head en You Will Learn hoor je een disco-stomp in de drums en sequencers, wat in combinatie met de metal gitaren meteen herinneringen aan I Was Made For Lovin’ You van Kiss oproept.

Zoals gezegd zijn de melodieën zeer catchy en nodigen al snel uit tot meezingen. Anette Olzon laat die melodieën met haar stem ook nog eens zeer prettig klinken. De ballads To Whatever End en I Have To Go zijn fraaie rustpunten met een sterk klassieke inslag. In dat opzicht weet Liimatainen wel waar Abraham de mosterd haalt. Minpunt is de weinig fantasievolle uitwerking van de composities. Zo zijn de intro’s van de eerste drie tracks bijna één op één uitwisselbaar en worden we te veel getrakteerd op de formule van staccato gitaarmuren met statische klassiek getinte toetsen en zeer strakke, maar weinig inventieve drums. Daar had absoluut meer in gezeten.
Toch blijft het album in zijn geheel overeind door de sterke melodieën en dito zang. Het is dan ook fijn om te kunnen constateren dat Olzon een nieuwe werkplek heeft gevonden waar ze zich, zo te horen, nu wél als een vis in het Fins/Zweedse water voelt.