The Foreshadowing Album

The Foreshadowing is een Italiaanse band in 2005 opgericht en nooit echt is doorgebroken in de wereld van de progressieve rock. Dat komt omdat de band tot aan dit album meer een connectie had met doom en gothic metal, maar met het verschijnen van “New Wave Order” is dat veranderd. Nog steeds kan je de empathie voor het genre in de muziek voelen, maar de band heeft bij het vinden van wat optimisme ook de muziekstijl aangepast.

Dat is bijzonder, want de band staat garant voor een flinke portie melancholische en atmosferische rock zoals bands als Anathema, Katatonia en Paradise Lost het ook maken. En die bands zijn juist wel goed vertegenwoordigd op deze site. Het kan ook te maken hebben met het feit dat The Foreshadowing muziek produceert die meer in de richting van doom, dark wave en gothic metal gaat. Immers hebben wij een band als Moonspell ook nooit behandeld op deze site en de link tussen die band en The Foreshadowing is buitengewoon sterk te noemen. En helemaal eerlijk ben ik ook niet, The Foreshadowing heeft altijd wel een sprankje hoop in de muziek gehanteerd. Eigenlijk is deze alinea gewoon een excuus-smoes om ons straatje schoon te vegen. Deze band hoort gewoon op deze site, punt uit.

De grondleggers (en nog steeds huidige leiders) van de band zijn zanger Marco L Benevento, gitarist Alessandro Pace en toetsenist Francesco Sosto. Hoewel de band niet grossiert in personeelswisselingen, zijn er op het gebied van drums, basgitaar en tweede gitaar verschillende veranderingen geweest. De band heeft in zijn bestaan ook gerommeld met verschillende labels, maar uiteindelijk is het nu het Duitse Lifeforce dat het gaat proberen met de Italianen. Dat biedt hoop voor de bekendheid van de band, want Lifeforce Records is niet de minste speler binnen het genre.

Wat na één luisterbeurt boven komt drijven is de nadrukkelijke link met de zogenoemde new wave muziekstijl uit de jaren tachtig. Kan je de muziek van Alphaville, The Cult, The Cure, Depeche Mode, Ultravox, David Sylvian (Japan), The Sisters of Mercy, OMD en in mindere mate de Simple Minds waarderen? Dan is de kans groot dat jij in dit album van The Foreshadowing herkenningspunten gaat vinden. Hele mooie herkenningspunten. Voor alle duidelijkheid, die new wave benadering heeft de band altijd al gehanteerd, maar komt juist door de optimistische aanpak meer dan ooit naar voren. Voorheen schuurde die sound meer tegen de doom- of gothic metal aan.

Het intro van opener Vox Populi heeft wat weg van de intro’s van landgenoten Lacuna Coil (Heaven’s a Lie, Our Truth), maar een moment later word je weggeblazen door de sterke productie van de vocals. En de prachtige mix van gitaarriffs en akoestische gitaar. Melodieus, melancholisch en meeslepend kun je dit nummer noemen. Judas Friend wordt gedreven door een supersterk refrein, wat catchy is en gelijk het nodige tempo in het album brengt. Een nummer dat in mijn ogen zorgt voor een nieuwe aanpak van de van deze Italianen.

Last December is tevens sterk gebaseerd op de jaren tachtig symfo-muziek. De eerste video die na een lange, stille tijd verscheen is Lobbies, waar ondergetekende even aan moest wennen. Nog steeds vind ik het niet het sterkste nummer van het album, al groeit het langzaam in mijn acceptatie. Voor jou als lezer is het een makkelijk handvat; klinkt dit voor jou goed en waardeer je de diep donkere stem van de zanger, dan kan het bijna niet meer stuk deze cd verder te beluisteren.

De grote kracht van deze band is namelijk ook zanger Marco L Benevento. Hij heeft een donkere, plechtige en krachtige stem die letterlijk door je ziel heen snijdt. Het begrip monotoon mag je wat mij betreft ook gebruiken, immers is aan die kwalificatie nauwelijks te ontkomen. Maar dat hij met die monotone, ingetogen manier van zingen toch ontzettend veel gevoel overbrengt, is wat mij betreft klip en klaar. Technisch gezien haalt hij het maximale uit zijn stembanden, bovendien is zijn zingen melancholie ten top.

Stevig, metalig en ietwat terug in de tijd is Eyes Of A Dawn. Benevento mixt hier zijn reguliere zang wat een combinatie lijkt tussen grunts en fluisteren. Het lijkt een eerbetoon aan Paradise Lost te zijn. Totaal anders maar vooral vlot is Our Nightmares Call. Met sterke songwriting en sterke melodie is dit technisch een van de beste nummers van het album. Mooi en plechtig klinkt het Latijn aan het einde van de track.

Hoewel het dus de eerste keer is dat we je over deze band informeren, is deze recensent een volger van de band geweest de laatste tien jaar. Over het algemeen is de productie van dit album positiever dan voorgaande releases, wat makkelijker te behappen, wat gemakkelijker te verteren. The Foreshadowing mixte voorheen een cocktail van wanhoop en mismoedigheid, maar altijd met een vleugje hoop. Daar is met dit album klaarblijkelijk afstand van genomen. Begrijp me niet verkeerd, het verblijft nog steeds in de diepe krochten van weemoed, echter klimt de band op het gebied van composities langzaam naar boven. Kruipend naar het licht, zou je kunnen zeggen. En doordat de productie daar niet op aangepast is, hebben de Italianen een puik stukje werk afgeleverd. Doom metal zonder glitter of glamour, daar kan Swallow The Sun met hun laatste wapenfeit nog een puntje aan zuigen.